στάσεων, εἶχεν ἀνατραπῆ, μὲ τὸ οἰμῶζον βρέφος εἰς τὰς ἀγκάλας της, ἐντὸς τῆς λασπώδους λεκάνης μεταξὺ τῶν δύω πεζοδρομίων, πλῆθος δὲ περιέργων ἐθεᾶτο τὸ ἀπαράμιλλον ἐκεῖνο tableau vivant!
— Καὶ τώρα; τὶ πρέπει νὰ γίνῃ; ἐκραύγασαν οἱ γείτονες ἅμα ἤκουσαν τὰς ἐπανειλημμένας ἀποτυχίας μου.
— Νὰ κάμωμεν μίαν ἀναφορὰν εἰς τὸ ὑπουργεῖον! ἐπρότεινε κάποιος.
— Νὰ καταφύγωμεν εἰς τὸν τύπον! προςέθηκεν ἕτερος.
— Ἐγὼ φρονῶ ὅτι ἐν ἀνάγκῃ πρέπει νὰ φέρωμεν τὸ 
ζήτημα εἰς τὴν βουλήν! ἐγνωμοδότησεν ἄλλος.
Καὶ πράγματι εἰς ἐμὲ ἔλαχεν ἡ τιμὴ νὰ συντάξω τὴν ἀναφοράν, ἐνῶ δύω-τρεῖς ἄλλοι ἔδραμον εἰς τὰ γραφεῖα τῶν ἐφημερίδων. Ὀφείλω δὲ νὰ ὁμολογήσω ὅτι ἐξ αὐτῶν αἱ ἀντιπολιτευόμεναι πυρίως ἔγραψαν δριμύτατα κατὰ τῆς κακούργου ἀδιαφορίας τῶν ἁρμοδίων, περιγράφουσαι διὰ ζοφερῶν χρωμάτων οὐ μόνον ὅσα δυςτυχήματα συνέβησαν ἐκ τοῦ λάκκου ἐκείνου, ἀλλ’ ἀκόμη καὶ ὅσα… δὲν συνέβησαν!
— «Πρέπει νὰ προνοήσουν τέλος πάντων οἱ ἁρμόδιοι διὰ τὴν ἀθλίαν αὐτὴν κατάστασιν τῆς ὁδοῦ…» ἔγραφεν ἡ μία.
— «Ἔπειτα ἀπὸ τόσην κατακραυγὴν τοῦ κοινοῦ, τί κάμνουσιν οἱ ἁρμόδιοι; Πρὸς Θεοῦ! ποῦ ζῶμεν; ἔχομεν
