Εὑρίσκω τὸν ἀστυνόμον τοῦ τμήματος, καὶ τὸν παρακαλῶ ἐν ὀνόματι τῆς τάξεως καὶ τῆς φιλανθρωπίας, νὰ διέλθῃ ἐκεῖθεν καὶ ἀντιληφθῇ τὴν ἀξιοθρήνητον κατάστασιν.
— Ἐγὼ δὲν εἶμαι ἁρμόδιος! μοῦ ἀπαντᾷ λακωνικώτατα καὶ μοῦ στρέφει τα νῶτα.
— Τοὐλάχιστον ὁδηγήσατέ με, σᾶς παρακαλῶ, ποῦ ἠμπορῶ νὰ ξετρυπώσω αὐτὸν τὸν ἁρμόδιον, διότι καταντᾷ τρομερὸν νὰ μένῃ ἔτσι ἐκεῖνο ἐκεῖ τὸ χανδάκι…
— Νὰ μοῦ κάμῃς τὴν χάρι νὰ μὴ μὲ σκοτίζης, κ’ ἐκεῖνοι ποῦ τὸ ἄνοιξαν, ἂς βγάλουν τὰ μάτια τους νὰ τὸ κλείσουν. Ἆ! καὶ πολλαῖς κουβένταις δὲν μοῦ χρειάζονται........
Ἐβρυχήθη τρίζων τοὺς ὀδόντας ὁ κύριος ἀστυνόμος καὶ ἐξακοντίζων ἄγριον κατ’ ἐμοῦ βλέμμα.
Ἐδόξασα τὸν Θεὸν ὅτι ἠρκέσθη ἕως ἐκεῖ μόνον, ἐνῷ εἶχε πλῆρες τὸ συνταγματικὸν δικαίωμα νὰ μοῦ ταῖς βρέξῃ συνταγματικώτατα, συμπληρῶν τὰς πληροφορίας του διὰ γρόνθων καὶ λακτισμάτων.
Μεταβαίνω εἰς τὸν Διευθυντὴν τῆς Ἀστυνομίας καὶ τῷ ἐξιστορῶ τὰ παράπονα τῶν γειτόνων καὶ τῶν διαβατῶν.
— Φίλε μου, δὲν ἔχω εἴδησιν ἀπὸ χανδάκια. Νὰ κάμητε τὰ παράπονά σας.... εἰς τὸν Δήμαρχον.
Μετ’ ὀλίγας στιγμὰς διεσκέλιζον ἀσθμαίνων τὰς βαθμίδας τῆς Δημαρχίας.
— Δὲν ἠξεύρω τίποτε, μοῦ ἀπαντᾷ ὁ κ. Δήμαρχος. Νὰ εὕρῃς τὸν μηχανικὸν τοῦ δήμου. Αὐτὸς εἶνε ἁρμόδιος νὰ σὲ φωτίσῃ.
Ἀλλ’ ὁ μηχανικὸς τοῦ δήμου δὲν ἐφάνη μέχρι τῆς με-
