Κ’ εἶχεν αὐτὸν τὸν λαμπρὸν θησαυρὸν ὁ καλός μου ὁ φίλος,
Ὅλην αὐτὴν τὴν σπανίαν τοῦ κόσμου αὐτοῦ εὐτυχίαν
Καὶ ἐκοιμᾶτο εἰς ῥόδα… Ἀλλὰ μοχθηρὸν πεπρωμένον
Δαίμων ἀλάστωρ ἐφθόνησε τέλος τὴν τόσην χαράν του
Κ’ ἐξακοντίζει σκληρὸν κατ’ αὐτῆς καὶ θανάσιμον βέλος.
Ἦλθον κατόπιν πικραί, ἀγωνίας φρικώδεις ἡμέραι·
Ἀπεμαράνθη τὸ ῥόδον, ὠχρίασε πλέον τὸ ἄστρον·
Ὅλη ἡ λάμψις καὶ δρόσος τοῦ κάλλους ἐκείνου παρῆλθε
Καὶ διελύθη, ὡς ὄνειρον, ὅλ’ ἡ μαγεία ἐκείνη.
Οἴμοι, τίς μαύρη σ’ ἀνέμενε τύχη, λαμπρὰ Ἀντωνίνα!
Τόρα, τίς πλέον θνητός, τίς εὐήθης ποτὲ νὰ πιστεύσῃ
Εἰς εὐτυχίαν τοῦ κόσμου αὐτοῦ καὶ εἰς πλάνους ὀνείρους;
Δάκρυα μόνον καὶ θλίψεις ὁ βίος μας ἔχει δι’ ὅλους.
Καὶ ἂν ποτὲ θελκτικαὶ εὐτυχίας ἡμέραι γελῶσιν,
Εἶνε ὀνείρου ἀπάτη καὶ πρόδρομοι ἄλγους καὶ στόνων.
Ὅ,τι δ’ εὐαίσθητον, πᾶν εὐγενές, ἀνθηρὸν καὶ ὡραῖον,
Ὡς φωτεινόν τι μετέωρον, λάμπει καὶ σβύνει ταχέως.
Ὅπως τοὺς πρώτους ἡδίστους παλμοὺς τῆς σκιρτώσης καρδίας,
Ὡς τρυφερώτατον ῥόδον, μαραίνει κακὸν πεπρωμένον.
Εἶνε ὁ κόσμος αὐτός, ἡ κοιλὰς εἶν’ αὐτὴ τοῦ κλαυθμῶνος!
Ἐν Ἄργει, 11 Ἰανουαρίου 1891
Δ. Κ. Βαρδουνιωτησ
