μετὰ περιέργου ἐκπλήξεως· ― ποῦ εὑρίσκομαι; Διατελῶ ἐν ἐγρηγόρσει ἢ ἐν ὀνείρῳ; Ἀνηγέρθην ὀλίγον τῆς κλίνης καὶ προσεπάθησα νὰ ἴδω ἀναμέσον τῶν σκιοθυρίδων· οἱ ὀφθαλμοί μου, θαμβοὶ ἔτι ἐκ τοῦ ὕπνου, δὲν ἠδυνήθησαν νὰ διακρίνωσιν ἢ μέρος γυμνοῦ σχεδὸν καὶ ἀργιλλώδους λόφου… Μετηνέχθην, ἆρά γε, διὰ θαυματουργικῆς τινος δυνάμεως εἰς τὸ παρὰ τὴν Ἑρμαϊκὴν ὁδὸν μικρὸν δωμάτιον τοῦ ξενοδοχείου μου; Ὁ λόφος, τὸν ὁποῖον διέκρινα, ἦτο τάχα ὁ Λυκαβητός, ὃν ἑκάστην πρωΐαν, ἅμ’ ἀφυπνιζόμενος, ἔβλεπον διὰ μέσου τῶν περσίδων τοῦ παραθύρου μου; Διετέλουν ἔτι ὑπὸ τὸ κράτος τοιαύτης ἐντυπώσεως καὶ ἀνέμενον ἀπὸ στιγμῆς εἰς στιγμὴν νὰ ἴδω εἰσερχόμενον ἐντὸς τοῦ δωματίου μου τὸν ὑπηρέτην τοῦ ξενοδοχείου κομίζοντα μοι τὰ πρωϊνὰ φύλλα, ὅταν σιγὰ-σιγὰ ἡ θύρα ἀνοίγεται καὶ εἰσέρχεται γυνή τις, ἣν μετ’ ὀλίγον ἀνεγνώρισα.
Ἦτο ἡ ὑπηρέτρια, ἥτις μοὶ ἐκόμιζε τὸν καφὲν μὲ τὸ γάλα.
Ἡ παρουσία τῆς γυναικὸς ταύτης μὲ πείθει ὅτι εὑρισκόμεθα ἐν τῇ νέᾳ μας κατοικία· πλὴν ἐγὼ πιστεύω καὶ ὅσοι ἔχουσι καρδίαν μετ’ ἐμοῦ θὰ πιστεύσωσιν, ὅτι ἀφύπνισις ἐν νέᾳ οἰκίᾳ, μετὰ εἰκοσιπενταετῆ ἐν ἄλλῃ διαμονήν, θὰ ἦνε, τοὐλάχιστον διὰ τὰς πρώτας ἡμέρας, ἀφύπνισις ἐν ξενοδοχείῳ.
Ἠγέρθην τῆς κλίνης· ἐνδύομαι ἐν σπουδή, λαμβάνω τὸ μικρὸν τηλεσκόπιον καὶ ἐξέρχομαι εἰς τὸ ἄνδηρον· κυττάζω, — δὲν βλέπω τίποτε! Ἀνέρχομαι εἰς τὸ ὑπερῷον, μεταβαίνω εἰς τὸ δεύτερον πάτωμα, καὶ ζητῶ ἀπὸ στέγης εἰς στέγην μήπως διακρίνω τὴν καλλισκοπίαν τῆς μέχρι χθὲς κατοικίας μου… Ἀνορθοῦμαι ἐπὶ τῶν ἄκρων τῶν ποδῶν, διευθύνω πάντοτε τὸ παρήγορον τῆς προσεγγίσεως ἐργαλεῖον πρὸς τὸ μέρος ἐκεῖνο… Εἰς μάτην, δὲν διακρίνω τίποτε! Αἱ ζηλότυποι πέριξ οἰκοδομαὶ μοὶ ἀποκρύπτουσι τὴν θέαν τοῦ σπιτιοῦ μου…
Ἔκλεισα ἄπελπις τὸ παράθυρον, ἀπομάσσων ἓν δάκρυ.
Ἦτο τὸ πρῶτον δάκρυ… νοσταλγίας.
- Ἓν Ζακύνθῳ.
Ανδρεασ Μαρτζωκησ
