Τὰ ἔπιπλα ἓν πρὸς ἓν κατέρχονται τὰς κλίμακας, καὶ ἐξακολουθοῦσι πλήττουσαι τὴν ἀκοήν μου αἱ λέξεις:
Ἴσα — βίρα — μάϊνα — φέρνε το κατ’ ἀπάνου σου — χαμήλωνε — στρίψε μόνε-μόνε — δὲν τὸ παίρνει — ἐπέρασε — δεξιά — ζερβιά — σήκωνέ το…
Τὸ μέτωπόν μου πυρέσσει· ἡ καρδία μου πάλλει σφοδρῶς· κατέχομαι ὑπὸ σκοτοδίνης· τὰ νεῦρά μου ταράσσονται ἐκ τοῦ θορύβου, τῆς συγχύσεως, ἐκ τῆς ἐπὶ τοῦ δαπέδου στρηνιώσης ἐπισύρσεως τῶν ἐκτοπιζομένων ἐπίπλων. Οἱ μυκτῆρές μου αἰσθάνονται διηνεκῆ κνισμὸν ἐκ τοῦ κονιορτοῦ τῶν καταβιβαζομένων παραπετασμάτων, τῶν ἐν σπουδῇ τυλισσομένων γεωγραφικῶν πινάκων. Προσκρούω ἀνὰ πᾶν βῆμα εἰς δέματα στρωμνῶν, ἐφαπλωμάτων. Ἀπαυδῶ, ἐξαντλοῦμαι, τὴν δὲ ταραχήν, ὑφ’ ἧς κατέχομαι διαδέχεται εἶδός τι ἀπαθείας, ἐκ τῆς ὁποίας ἑκάστοτε ἀνακύπτω ἀποτόμως ἐκ τοῦ θορύβου ἀκρωτηριαζομένου τινὸς ἐπίπλου, ἢ θραυομένου κατόπτρου.
Ἡ οἰκία ὀλίγον κατ’ ὀλίγου κενοῦται οἱ τοῖχοι παρίστανται ἐνώπιόν μου ὀρφανοὶ τῶν πρὸ μικροῦ περικοσμούντων αὐτοὺς προσφιλῶν εἰκόνων καὶ τῶν ἁβρῶν ἐνθυμίων, ἅτινα χεῖρες ἁβραὶ χάριν ἡμῶν ἐξειργάσθησαν. Περὶ ἐμὲ βλέπω τὴν ἐρήμωσιν· ἡ ἀπελπισία μὲ καταλαμβάνει. Μόνος ἐγὼ εὑρίσκομαι εἰς τὴν οἰκίαν, καὶ εἶμαι τὸ τελευταῖον ἀντικείμενον, ὅπερ ἐναπομένει πρὸς μετακόμισιν, διότι, ἐν ᾗ διατελῶ καταστάσει, αἰσθάνομαι σχεδὸν τὴν ἀνάγκην νὰ μὲ μεταφέρωσιν, ὅπως ἀπέλθω. Περιέρχομαι ἔνδακρυς τὰ δωμάτια. — Θεέ μου! ἐκενώθησαν ἅπαντα… Τὰ δωμάτια ἀπογυμνωθέντα, ἐκτείνονται, εὐρύνονται πρὸ τῶν ὀφθαλμῶν μου. Ἐνόμισα ὅτι παρέστην εἰς τὴν ἐρήμωσιν χώρας. καὶ ὅτι ἐγὼ εἶμαι ὁ μόνος κάτοικος, ὅστις ἐπέζησε τῆς καταστροφῆς. — Ἐντὸς μιᾶς ὥρας, τὸ πολύ, ἡ κλεὶς θὰ παραδοθῇ εἰς τὸν οἰκοδεσπότην. Ἀπόψε δὲν θὰ κοιμηθῶ εἰς τὸ ἀγαπητὸν δωμάτιόν μου. Χθὲς ἦτο ἡ τελευταία νύξ, μετὰ εἴκοσι πέντε ἔτη!
Αὔριον τὴν πρωΐαν, ἀνοίγων τὸ παράθυρον, ἀντὶ τῶν συμπαθῶν μοι προσώπων, θὰ συναντήσω τὰ ὀχληρὰ βλέμματα νέων γειτόνων ἢ θά με παρατηρῶσι μετὰ τῆς περιεργείας ἐκείνης, μεθ’ ἧς οἱ αὐτόχθονες παρατηροῦσι τὸν ξένον.
Ὁ ἄνθρωπος τοῦ σπιτιοῦ, ὃν δὲν εἶχον κατ’ ἀρχὰς παρατη-
