«Ἅγιος Νικόλαος τῶν Γερόντων»
ΠΟ τὰ παράθυρά μου ἀκούω τὸν θόρυβον συρομένων κάρρων καὶ διακρίνω τὰς βραγχώδεις φωνὰς τῶν καρραγωγέων. Ἡ πρὸ τῆς οἰκίας μικρὰ καὶ ἤρεμος πλατεῖα παρουσιάζει κ. ἀσυνήθη κίνησιν. Τρεῖς, τέσσαρες ἡλιοκαεῖς, εὔρωστοι ἄνδρες ἀνέρχονται ὁ εἷς κατόπι τοῦ ἄλλου τὰς κλίμακας, καί, ἀνασύραντες τὰς χειρίδας τῶν ἐξ ἐγχωρίου χρωματιστῆς ὀθόνης χιτώνων των, ἀπογυμνοῦσι τοὺς μυώδεις καὶ λασίους βραχίονας. Ἡ θέα των, δὲν εἰξεύρω διατί, μοὶ ἐμπνέει ἀποστροφήν… Τί θέλουσιν οἱ ἄνθρωποι οὗτοι εἰς τὴν οἰκίαν μου; — Τοὺς βλέπω ἐκτοπίζοντας ἓν ἔπιπλον…
— Ἴσα! βίρα!
Τὸ ἔπιπλον — ἦτο ἐνθυμοῦμαι τὸ ὀψοφυλάκιον — ἂν καὶ οὐχὶ τοσοῦτον βαρύ, φαίνεται αὐξάνον κατὰ τὸ βάρος καὶ ἀνθίσταται μετὰ πείσματος ἐμψύχου ὄντος εἰς τὰς προσπαθείας των. Αἱ δυνάμεις ὅμως εἰσὶν ἄνισοι· ὀλίγον κατ’ ὀλίγον αἰωρεῖται ἀπὸ τοῦ δαπέδου ταλαντευόμενον, καὶ τέλος ὑποχωρεῖ εἰς τὴν δύναμιν ἐξ ῥωμαλέων βραχιόνων. Τὸ ἀπάγουσι θριαμβευτικῶς· εὑρίσκονται παρὰ τὴν πρώτην βαθμῖδα τῆς κλίμακος. Ἀλλ’ ἐδῶ ὁ ἄψυχος δεσμώτης, ὡσεὶ ἐκδικούμενος κατὰ τῶν ἀπαγωγέων του, ἀποποιεῖται νὰ διέλθῃ.
— Δημήτρη, στρέψε μόνε–μόνε ζερβιά.
— Μωρὲς παιδιά, δὲν τὸ παίρνει…
