θροπέλιδνος, ὡσὰν νὰ ἀφῃρέθη τμῆμα τι βιαίως, τὰ χείλη της τὴν περιέβαλλον, κατάμαυρα, διερρωγότα, κ’ ἐσχημάτιζον ὡσεὶ ἐσχάραν κυκλικήν, εἰς δὲ τὸ βάθος της διεκρίνετο ὑπολευκάζον τὸ ὀστοῦν. Καὶ τὸν κατεσκληκότα του αὐτὸν κορμόν, περιεπτύσσοντο ἡμίβρωτα λωρία, ἱμάντες φαγωμένοι καὶ κατάτριπτοι, ραχώδη χάμουρα, συνδέοντα πρὸς τὰ προβάλλοντα ἐξ ἑκατέρων τῶν μερῶν κοντάρια, κρατοῦντ’ αὐτὸν δεμένον πρὸς τὸ ραμπαδόξυλον, συνέχοντα τὰ πισινά του, ἢ προσαρμόζοντα τὸ σαμαράκι ἐπὶ τῆς σπονδυλικῆς του στήλης. Καὶ οὕτως εἵπετο κατόπιν ὁ τοῦ κάρρου σκελετός, τετράγωνος, τὸ χρῶμα ἀμαυρός, ἀνάλογος πρὸς τὸ συσσωρευμένον χῶμα ἐν αὐτῷ, ἀπὸ σανίδων πεπαλαιωμένων καὶ μακρὰν δουλείαν διηγουμένων, μὲ τοὺς δύο του τροχούς. στρογγύλους, λασπωμένους, στρεφομένους, τρίζοντας, ἐντεῦθεν καὶ ἐκεῖθεν. Καὶ ἔλεγες ὅτι ὁ ἦχος οὗτος ὃν ἐξέπεμπον γυρίζοντες, ἑνούμενος πρὸς τοῦ ἀλόγου τὸ κοπῶδες ἆσθμα, ἦτο ὡς γόος τις ἀόριστος καὶ ἄναρθρος, παράπονον θρηνῶδες ὅπερ ἔθαλλον, ἐν ἀδελφότητι καμάτου, δυστυχίας, τὸ ἄψυχον τὸ ξύλον ἅμα καὶ τὸ ἔμψυχον τετράποδον…
Διέβαιναν λοιπόν, φερόμενον καὶ φέρον, τῆς ἐρήμου συνοικίας τὰς ὁδούς, ἀργά, ὑπὸ τὸ καῦμα τοῦ ἡλίου τὸ τραχύ. Καὶ ἐν τῷ μέσω τῶν στενῶν τῶν δρόμων της, τὸ κύλισμα τοῦ κάρρου ἀντεβόα, ὁμοιόμορφον, µονότονον, βαρύ, ξηρόν, ἀνιαρόν, βάναυσον, ἀγροῖκον. Ὁ ὁδηγός του, νυσταλέος, κουρασμένος ἴσως καὶ αὐτός, μὲ τὸ κεφάλι του χωμένον κατὰ βάθος ὑπὸ τοὺς ἀντεστραμμένους, χαμαὶ νεύοντας γύρους τοῦ καπέλλου του, ἐβάδιζε μὴ ἐπειγόμενος, σιγῶν ὡς ἐπιτοπολύ, ὡς βυθισμένος εἰς σπουδαίας σκἑψεις, ἢ συρίζων ποῦ καὶ ποῦ δημῶδες ᾆσμα. Ἀπὸ καιροῦ δὲ εἰς καιρόν, μόνον, ὡς ἐνθυμούμενος, ἔβαλλε λαρυγγῶδες ἐπιφώνημα, ἐξέφερ’ ἐπιτακτικὴν ἀποστροφὴν πρὸς τὸ προβαῖνον ζῷον, ἐσφενδόνιζε μέχρις αὐτοῦ χυδαίαν βλασφημίαν, ὡς διὰ νὰ ὑπομνήσῃ ὅτι ἐκεῖ ἦτον καὶ ἐπιταχύνῃ τὴν πορείαν του. Δὲν εἶχεν ὅμως καν καὶ ἐπικλήσεων ἀνάγκην, τὸ ἀχθοφόρον κτῆνος, ὡς ἐφαίνετο. Διότι ἂν καὶ βραδέως, ὑπεῖκον εἰς κτηθεῖσαν πολυχρόνιον ἕξιν καταδήλως, παντοιοτρόπως ἀσκηθὲν ὠμῶς ἀρχῆθεν, εἰς μόχθους ἐγκαταβιῶσαν ἀσυνήθεις, ἐξετέλει τὸ καθῆκόν του δεόντως, ἐφ’ ὅσον τοῦ ἐπέτρεπεν ἡ δύναμις. Ἀναίσθητον πρὸς τοῦ σημειοῦντος ἤδη φλογεροῦ ἄστρου μεσημβρίαν τὰς ἀκτῖνας, ἀφρόντιστον πρὸς τῆς ἰδίας του ἰσχύος τὴν προφανῆ ἔλλειψιν, ἀδιάφορον πρὸς τοῦ φορτίου
