μίσσου. Εἶτα δέ, μετὰ την λῆξιν τῆς Αὐθεντείας, ἐπανελθὼν εἰς Κωνσταντινούπολιν, ἐνυμφεύθη, τὴν Ζωὴν Λαπόθου, προὔχοντος τῆς Θεσσαλίας ἐγκατεστημένου ἐν Κωνσταντινουπόλει, καὶ ἐπεδόθη εἰς τὴν ἀνατροφὴν τῶν τέκνων του, ἣν ἤθελεν Ἑλληνοπρεπῆ καὶ πατριωτικήν.
Ὅτε τῷ 1818 ὁ Αὐθέντης Ἀλέξανδρος Σοῦτσος (Ἀλέκο - Βόδας) ἐκλήθη ἐκ νέου εἰς τῆς Βλαχίας τὴν ἡγεμονίαν, τὸν ἀνεψιόν του ἀφῆκεν ἐν Κωνσταντινουπόλει ὡς ἐπιτετραμμένον ἀντιπρόσωπόν του (Καποὺ - κεχαγιὰν), ἐπὶ ἓν ἔτος, μεθ’ ὃ τὴν ἐπίσημον ταύτην θέσιν εἰς τὸν κ. Ἀριστάρχην, τὸν πάππον τοῦ νῦν Μεγάλου Λογοθέτου ἐπαφεὶς, μετεκάλεσε τὸν ἀνεψιόν του παρ’ ἑαυτῷ, καὶ τὸν διώρισε πρῶτον μὲν Ποστέλνικον, εἶτα δὲ Σπαθάριον, τὰ δύο τότε ἀνώτατα ἀξιώματα ἐν Δακίᾳ, ἥτις κατὰ τοὺς χρόνους ἐκείνους ἐθεωρεῖτο ὡς καταφύγιον τοῦ Ἑλληνισμοῦ, προπαρασκευαστικὸν τῆς μελλούσης αὐτοῦ ἀναστάσεως.
Τοιαύτη ἐντελῶς ἦν ἡ ἔποψις ὑφ’ ἣν ὃ Ἰάκωβος Ρ. Ῥαγκαβὴς ἐθεώρει ἃς κατέλαβεν ὑψηλὰς θέσεις. Ἡ πρώτη αὐτοῦ μέριμνα ὑπῆρξε νὰ ἱδρύσῃ ἐν Βουκουρεστίῳ τὸ μέγιστον καὶ πληρέστατον τῶν Ἑλληνικῶν γυμνασίων ὅσα ποτὲ μέχρις ἐκείνου εἶχον ὑπάρξει ὅπου Ἕλληνες διητῶντο. Καὶ ὡς Γυμνασιάρχην μεν μετεκαλέσατο τὸν Βαρδαλάχον ἐξ Αἰγύπτου, ὡς καθηγητὰς δὲ τὸν Γ. Γεννάδιον καὶ ἄλλους ἐκείνου ἐφαμίλλους, τὸν δὲ Κλεόβουλον ὡς πρῶτον μυητὴν καὶ εἰσαγωγέα τῆς τότε νεοφανοῦς ἀλληλοδιδακτικῆς μεθόδου.
Μετὰ δὲ τὴν πλήρη εὐόδωσιν τοῦ Γυμνασίου, οὗ πολλοὶ τῶν φοιτητῶν ὑπῆρξαν μετ’ οὐ πολὺ πρωτοστάται τοῦ Ἱεροῦ λόχου, ὡς ἄλλην πρωτίστην ἐθνικὴν ἀνάγκην ἐξετίμησε τὴν σύστασιν Ἑλληνικοῦ Θεάτρου, καὶ διὰ πολλῶν ἀγώνων καὶ κόπων ἐπέτυχεν ἐντελῶς, στρατολογήσας μεταξὺ τῶν λογιωτέρων τότε νεανιῶν, ὧν τινες, ὡς φερ’ εἰπεῖν ὁ Σωμάκης, κατέλαβον μετὰ ταῦτα καὶ ἐπισήμους πολιτικὰς θέσεις ἐν Ἑλλάδι, καὶ ἐμπνεύσας αὐτοῖς πατριωτικὸν ὑπὲρ τῆς ἐθνικῆς σκηνῆς ἐνθουσιασμόν.
Συγχρόνως δ’ εἶχε λάθει γνῶσιν τῆς Ἑταιρίας, ἥτις ἣν παντὸς αὐτοῦ τοῦ βίου τὸ ὄνειρον, καὶ ταχθεὶς ἐν αὐτῇ, διετέλει εἰς ἀδιακόπους ἀτομικὰς σχέσεις μετὰ Γεωργίου τοῦ Ὀλυμπίου
