τιον, τὸ ὁποῖον ἐκείνη κατέπιε κλαίουσα ὡς παιδίον. Κατόπιν ἐπλησίασε πάλιν τὴν σκευοθήκην καὶ λαθοῦσα φιαλίδιον ἔθεσεν ἐντὸς ποτηρίου πλήρους ὕδατος ὀλίγας σταγόνας καὶ τὸ προσέφερεν εἰς τὸν σύζυγόν της.
Οὔτε ἴχνος μειδιάματος εἰς τὰ ὠχρὰ χείλη της, οὔτε σπινθὴρ ἐνδομύχου χαρᾶς ἐπὶ τῆς ἀψύχου μορφῆς της.
Δὲν τὸ ἀποκρύπτω. Κατὰ τοῦ ἀνθρώπου ᾐσθάνθην αἴσθημα μίσους καὶ περιφρονήσεως διότι παρεξήγησε τὴν ἱερὰν λέξιν «σύζυγος». Ἔζησε τὴν ζωήν του τίς οἶδε πῶς, καὶ τώρα ἔλαβε, μεταχειρισθεὶς ὡς ὄργανον τὸ μυστήριον τοῦ γάμου, μίαν νοσοκόμον διὰ τὴν παλίμπαιδα μητέρα του καὶ διὰ τοὺς ἀρθριτικοὺς πόδας του.
Ἡ δυστυχὴς Ἑλένη! ποῖον μέλλον κινήσεως καὶ ἐλευθέρου ἀέρος νὰ ἔπλαττεν ὅτε τὴν ἐστόλιζον μὲ τὰ ἄνθη τῆς λεμονέας!! Καὶ τώρα τὸ φανικὸν ὀξύ, ἡ καμφορά, οἱ γέλωτες τῆς γραίας καὶ αἱ μεμψιμοιρίαι του ὑποφέροντος συζύγου εἶναι ἡ ἐλευθερία τὴν ὁποίαν ὠνειροπόλησε.
Ἀνεχώρησα πολὺ κατηφὴς καὶ εἶπον πρὸς τὴν Σοφίαν·
— Δὲν ἐνθυμοῦμαι ποῦ ἀνέγνωσα ὅτι «ὁ ἀνὴρ διὰ τοῦ γάμου ἐξέρχεται τοῦ κόσμου καὶ ἡ γυνὴ εἰσέρχεται εἰς τὸν κόσμον». Ἡ δυστυχῆς Ἑλένη δὲν τὸν ἐγνώρισε τὸν κόσμον. Δὲν εἶνε ὅμως μόνη· πόσαι ζῶσι πλησίον τῶν γονέων των περιωρισμέναι καὶ ἐνῷ τὰς βαυκαλίζει ὅμως ἡ ἐλπὶς ὅτι αὔριον — μεθαύριον στηριζόμεναι εἰς τὸν βραχίονα ἀγαπητοῦ συζύγου θὰ ἀποκτήσωσι σχετικήν ἐλευθερίαν, ἐν τούτοις ὁ σύζυγος ἐκεῖνος ἀπογοητευθεὶς ἀπὸ τὸν κόσμον βαρύνεται καὶ νὰ ὁμιλήσῃ ἀκόμη πρὸς τὴν σύζυγόν του.
— Ὄχι πάντοτε, εἶπεν ἡ Σοφία.
— Ὄχι πάντοτε, ἐπανέλαβεν ὡς ἠχὼ ὁ Ἀρτέμης.
Μετέβην εἰς τὴν οἰκίαν μου πυρέσσουσα· καὶ παρ’ ὀλίγον νὰ γείνω καὶ ἐγὼ νευρικὴ σκεπτομένη τὰς δύο οἰκίας τὰς ὁποίας ἐπεσκέφθην, ἀλλ’ ἐξήλθομεν τὴν νύκτα μὲ τὰς λέμβους εἰς περίπατον καὶ οἱ φαιδροὶ τῶν φίλων γέλωτες μ’ ἐθεράπευσαν.
- Ἐν Κωνσταντινουπόλει, Ἰούνιος τοῦ 1891.
Αλεξανδρα Παπαδοπουλου
