Ἥρπασα τὸν βραχίονα τῆς μητρὸς μου καὶ ἀνέκραξα περιχαρής:
— Μαμά, εἶδα τὰ μάτια της. Εἶναι γαλανά.
Τὴν ἄλλην ἡμέραν διηγήθην εἰς τὴν Σοφίαν καὶ τὸν Ἀρτέµην ὅτι ἡ θεία ἡ μεγάλη ἔχει γαλανὰ μάτια· ἀλλ’ ὁ Ἀρτέμης κινῶν μὲ ἀμφιβολίαν τὸ πολύσαρκον πρόσωπόν του εἶπε:
— Ψέματα λές· ἡ θεία ἡ μεγάλη μάτια δὲν ἔχει.
Ἓν ἀπὸ τὰ πρόσωπα τὰ ὁποῖα ἤρχοντο, ἦτο καὶ εἷς γέρων ἰατρὸς, ὁ ὁποῖος ἤκουε πλέον τὰ κατὰ τῆς ὑγείας των παράπονα καὶ ὅτι ἡ ἀϋπνία κατήντησεν ἀνυπόφορος.
Ἐκίνει τὴν φαιδρὰν στρογγύλην κεφαλήν του καὶ διέταττε φάρμακα πολλά· ἰδίως κατανάλωσις μεγάλη ἐγίνετο τῆς Βαλεριάνας. Δὲν ἔγραψε δὲ ποτὲ συνταγὴν χωρὶς νὰ ἀνασηκώσῃ τὰ δίοπτρά του λέγων·
— Δὲν πρέπει δὲ νὰ λησμονοῦμεν, ἀγαπηταὶ κυρίαι, ὅτι καὶ ὁ περίπατος ὠφελεῖ πολὺ εἰς τοιαύτας περιστάσεις καὶ μάλιστα ὁ θαλάσσιος ἀὴρ εἶναι φάρμακον πολύτιμον. Δοκιμάσατε καὶ αὐτὸ καί…
Ἀμέσως τὸν διέκοπτον καὶ τοῦ ἔφερεν ἡ Ἑλένη γλυκὸ μέσα εἰς δίσκον ἀσημένιο καὶ ἔπειτα ἔδιδε καὶ εἰς ἡμᾶς. Αὐτὸ τὸ ἤξευρεν ὁ Ἀρτέμης καὶ ἅμα ἔβλεπε τὸν ἰατρόν, ἄρχιζε νὰ γλύφεται.
Τοιαύτη ἦτο ἡ ζωή των ἡ ἀχρωμάτιστη, ἡ ὁποία ἔμεινεν ἐντυπωμένη βαθειὰ εἰς τὴν φαντασίαν μου.
Ἐπέρασαν ἔτη πολλά· ἐγὼ ἔλαβον τὸ πτυχίον μου ἐκ τοῦ γυμνασίου μας καὶ ἐπειδὴ ἡ μελέτη τῶν τελευταίων ἡμερῶν ἔβλαψε τὴν ὑγείαν μου, μετέβην εἰς Μέγα-Ρεῦμα ὅπως ζωογονηθῶ.
Συνήντησα τὴν Σοφίαν μεμνηστευμένην μὲ ἕνα πολὺ καλὸν νέον, ὁ ὁποῖος ἤρχετο κατὰ δεκαπενθημερίαν καὶ τὸν Ἀρτέμην, ἐκεῖνο τὸ παχουλὸ Ἀρτεμάκι τὸ ὁποῖον ἐκοιμᾶτο εἰς τὰ γόνατά μου, ἕνα ὡραῖον νέον καὶ ἐκ τῶν καλητέρων μαθητῶν τῆς Μεγάλης Σχολῆς. Ὡμίλει ὅμως πολὺ περὶ τετραγωνικῆς ῥίζης καὶ δημηγοριῶν τοῦ Θουκυδίδου ὥστε ἠναγκάσθην νὰ ἀ-
