το μεγάλη οἰκία, ὀλίγον σκοτεινή μὲ διαδρόμους εὐρεῖς καὶ αἰθούσας ἔτι εὐρυτέρας· ἔκειτο εἰς Μέγα Ρεῦμα ἐπὶ τῆς προκυμαίας.
Κατῳκεῖτο μόνον ὑπὸ γυναικῶν. Ἡ κυρία Δόμνα εἶχε τέσσαρας θυγατέρας, ἐξ ὧν ἡ νεωτέρα ἦτο 17 ἐτῶν, καὶ τρεῖς ἀδελφὰς ἐκ τῶν ὁποίων ἡ νεωτέρα ἦτο τριακονταπενταετής.
Ὅταν ἤμην μικρὰ μ’ ἔστελλεν ἡ μήτηρ μου πλησίον των διὰ νὰ μάθω τὰ πρῶτα γράμματα. Αἱ ἀδελφαὶ τῆς κυρίας Δόμνας δὲν ἠδύναντο νὰ μὲ ὑποφέρουν. Τὰς ἔβλεπα ὡς ἐπὶ τὸ πλεῖστον νὰ πηγαίνουν καὶ νὰ ἔρχωνται ὡς φαντάσματα μὲ τὰς συρομένας ἐσθῆτάς των, μὲ τὰ ὠχρὰ καὶ λιπόσαρκα πρόσωπά των καὶ μὲ τὰ ἄσπρα μανδύλια εἰς τὴν κεφαλήν. Ὅταν ὑπέφερον ἀπὸ τὸν νευρικὸν πονοκέφαλον ἤκουα στεναγμοὺς βαθεῖς, παράπονα πικρά, καὶ ἔβλεπα τὴν Ἑλένην νὰ τρέχη μὲ φιαλίδια καὶ μὲ λεμόνια. Τότε ἐζάρωνα πλησίον τῆς συμμαθητρίας μου Σοφίας καὶ ὁ μικρὸς Ἀρτέμης ὁ ἀδελφός της ἐθώπευε τὰ ὦτά του, διότι προησθάνετο ὅτι θὰ τοῦ τὰ ἐτραβοῦσαν ἄπονα.
Ἡ Ἑλένη ἦτο ἡ μικρὰ προστάτις μας· ὅταν προῃσθάνετο καταιγίδα μᾶς ἐπλησίαζε μὲ ἀγάπην καὶ μᾶς ἔλεγε μὲ τὴν γλυκεῖαν φωνήν της:
— Νὰ καθίσετε φρόνιμα διότι ἡ θεία ἡ μεγάλη ἔχει τὸν κεφαλόπονό της καὶ ξεύρετε πῶς ἅμα ἀκούσῃ βοή.....
— Ξέρω.. ξέρω.. ἀπήντα ὁ Ἀρτέμης θωπεύων τὰ ὦτά του.
Ἔζησα δύο ἔτη πλησίον των καὶ ποτὸ δὲν ἤκουσα ἕνα χα-
