Καὶ ἀνυψοῦμαι μέχρι σοῦ εἰς χώρας ὑπερτέρας·
Ἐξερευνῶ τῶν οὐρανῶν τοὺς γρίφους, τοὺς ἀστέρας,
Καὶ λησμονῶ τὸν ᾅδην μου, τὸν τάφου σου, τὸν Αἶνον,
Τῆς γῆς φυγὰς τὸν βόρβορον μὴ πλέον ὑπομένων.
Πατρίς μου! ἐλησμόνησα τὸ ἄλγος σου· συγγνώμην·
Εἰς τὴν θέσιν τῆς κόρης μου πατρίδα ἐπλανώμην.
Σὲ βλέπω εἰς μαρτύριον καὶ πάλιν ἀγομένην·
Τὴν ἔνδοξον χλαμύδα σου εἰς ῥάκη ἐσχισμένην·
Μαρτυρικὸν τὴν Ἴδην σου κοσμεῖ ἀδόξως στέμμα
Καὶ τῶν ἀετιδέων της εἶνε δειλὸν τὸ βλέμμα.
Βλέπω τ’ ἀγέρωχα Λευκὰ ἐξ αἴσχους κεκυφότα.
Ἀνδράποδα ῥυπαίνουσι τὰ πάλλευκά των νῶτα.
Τοὺς ἀτιθάσσους σκύμνους των πιθήκου μάστιξ δέρει
Κ’ ἡ χείρ των, ἀντὶ κεραυνοῦ, ποιμένος ῥάβδον φέρει.
Ὁ Ἄρης φέρων ἄσκαυλον Πανὸς ἀνὰ τὰ ὄρη
Περιδεὴς ἀπέκρυψε τὸ μάχιμόν του δόρυ.
Δὲν ἐξυμνοῦσι τὴν ἠχὼ παιᾶνες ἡμιθέων,
Ἀλλ’ ὁ χαλκὸς ὁ δύσηχος βαρβάρων ἀγελαίων,
Κ’ εἰς κυπαρίσσους κρέμαται τῶν ἀοιδῶν ἡ λύρα
Λαοφιλῶν ἐμπνεύσεων ἐκ νέων ἄθλων στεῖρα.
Τί ἔγειναν αἱ δάφναι σου: Ἡ δάφνη δὲν ἀνθίζει
Εἰς δούλην γῆν ἣν ἄφθονον τὸ αἷμα δὲν ποτίζει.
Μόνα προβάλλουσι δειλὰ εἰς τοὺς ἀγροὺς τὰ ῥόδα
Καὶ θνήσκουσ’ ὑπὸ τὸν θρασὺν τοῦ τουρκομάνου πόδα.
Σταυροῦσι χεῖρες βέβηλοι τὴν δούλην ἐκκλησίαν
Καὶ ὁ Μωάμεθ µεθυσθεὶς ῥαπίζει τὸν Μεσσίαν.
Αἱ νύμφαι σου ἀπάγονται πρὸς ὄργια θηρίων
Καὶ φείδετ’ ἑνὸς κεραυνοῦ εἷς τιμωρὸς βραχίων…
Ἡ Μοῦσά μου τὸ πρόσωπον καλύπτει ἐξ αἰσχύνης
Καὶ φεύγει, φεύγει δύσθυµος μὲ στεναγμὸν ὀδύνης.
Ἐν Ἡρακλείῳ τὸν Φεβρουάριον τοῦ 1891.
Ν. Μυρων
