ΙΝΕ, ἡμέρα Τρίτη, πλησιάζει ἡ ἑνδεκάτη, καὶ πορεύομαι εἰς τὸ Λύκειον. Μετ’ ὀλίγα λεπτὰ εὑρίσκομαι ἐκεῖ. Ὁ κώδων ἀγγέλλει τὴν ἄφιξίν μου. Ἀνέρχομαι τὴν πρώτην, κατόπιν τὴν δευτέραν κλίμακα τοῦ σχολείου. Τὸ δωμάτιον, ἐν ᾧ ἐγὼ παραδίδω, κεῖται εἰς τὸ δεύτερον πάτωμα, καὶ βλέπει πρὸς ἀνατολάς, καὶ εἰς τὸ τέρμα τῆς «ὁδοῦ Φωσκόλου». Εἶνε εὐήλιον, εὐάερον, καί, ὡς τὸ παρακείμενον αὐτῷ, λίαν κατάλληλον διὰ τὰς παραδόσεις. Ἀλλά, διὰ διδάσκαλον ποιητήν, — πρέπει νὰ τὸ εἴπω, καὶ θὰ παρεκάλουν τὸν ἀξιόλογον διευθυντὴν νὰ ἐνεργήσῃ, ἔστω καὶ ἐντὸς τοῦ σχολικοῦ ἔτους, τὴν μετάθεσίν μου — εἶνε ἥκιστα ῥωμαντικόν, διότι τὸ βλέμμα μου δὲν συναντᾷ ἢ τὰς κατηφεῖς, πρασινοκιτρίνους κεράμους τῶν ἔναντι οἰκιῶν, αἵτινες μοὶ φράσσουσι τὴν θελκτικὴν ἄποψιν τῆς παραλίας ὁδοῦ, καὶ τὰς πλινθοκτίστους καπνοδόχας τῶν ἐγγὺς
- ↑ ΣΗΜ. Μετ’ εἰλικρινοῦς χαρᾶς δημοσιεύομεν ὧδε τὸ πλῆρες τρυφερότητος καὶ ἀττικῆς χάριτος δημοσίευμα τοῦ συμπαθοῦς Ζακυνθίου ποιητοῦ κ. Μαρτζώκη, ἐν ᾧ διὰ λεπτῶν ἅμα καὶ ζωηρῶν χρωμάτων ἐξεικονίζεται ἐν μικρογραφίᾳ ὁ ἀφελὴς καὶ ἀθῶος μικρόκοσμος τῶν ἁβρῶν μαθητῶν ἐν τῇ τάξει τῆς παραδόσεως. Εἶνε τόσον πιστὴ καὶ ἀληθὴς καὶ ζωντανὴ ἡ εἰκὼν καὶ μετὰ τοιαύτης ψυχολογικῆς ἀκριβείας περιγράφονται αἱ ἐνώπιον τοῦ διδασκάλου συγκινήσεις καὶ τὰ αἰσθήματα τῆς τρυφερᾶς ἡλικίας τῶν Σχολείων, ὥςτε ἐσμὲν βέβαιοι ὅτι οἱ ἀναγνῶσται τοῦ Ἡμερολογίου θὰ ἀνεύρωσι καὶ τὴν ἰδίαν ἑαυτῶν εἰκόνα, ἀναπολοῦντες τὰς εὐφροσύνους ἀναμνήσεις τῶν εἰς τὰ βάθρα τῶν Σχολείων παιδικῶν των χρόνων.
