«Ἀφ’ οὗ ἡτοιμάσθησαν πάντα ἐκτύπησα πεντάκις ἢ ἑξάκις ἐπὶ τοῦ μεγαλοπρεποῦς ἀναλογίου διὰ χαρτίνου κυλίνδρου· ἐπῆλθε σιωπὴ καὶ ἤρχισα σοβαρῶς νὰ κρούω τὸν ῥυθμόν· ἤρχισεν ἡ παράστασις… Ὄχι! ἀφ’ ὅτου ὑφίσταται γαλλικὸν μελόδραμα ἐπὶ τοῦ κόσμου ἀνθρώπινα ὦτα δὲν ἤκουσαν τοιοῦτον κροτοπάταγον.... Οἱ μουσικοὶ ἐγέλων, οἱ ἀκροαταὶ ἤνοιγον ἐκπλήκτους ὀφθαλμούς, καὶ θὰ ἐπεθύμουν νὰ κλείσωσι τὰ ὦτά των».
Ἐν τούτοις ἔμεινε μουσικοδιδάσκαλος διότι ἠγνόει ἄλλο ἐπάγγελμα ὀλιγώτερον χειρότερον. Ἐμάνθανε, λέγει, ἀνεπαισθήτως τὴν μουσικήν, διδάσκων αὐτήν. Τὰς κυριακὰς καὶ τὰς ἄλλας ἡμέρας, καθ’ ἃς ἦτο ἐλεύθερος, περιέτρεχε τὰς πέριξ κοιλάδας καὶ τὰ δάση. Ἡμέραν τινὰ ἐν τῇ πολίχνη Βουδρὺ συνήντησε τὸν ἀρχιμανδρίτην.
«Εἰσῆλθον εἰς καπηλεῖον ὅπως γευματίσω· εἶδον δ’ ἐν αὐτῷ βαθυπώγωνα ἄνδρα, φοροῦντα ἰῶδες ἔνδυμα κατὰ τὸν ἑλληνικὸν τρόπον, σισσυρωτὸν κάλυμμα, τήν τε περιβολὴν καὶ τὸ ἦθος ἀρκούντως εὐγενῆ ἔχοντα, μετὰ δυσκολίας δὲ προσπαθοῦντα νὰ συνεννοηθῇ, διὰ γλώσσης σχεδὸν ἀκαταλήπτου, ἀλλ’ ὁμοιαζούσης περισσότερον πρὸς τὴν ἰταλικὴν πρὸς οἱανδήποτε ἄλλην.
«Ἐνόουν πάντα σχεδὸν ὅσα ἔλεγε, καὶ ἤμην ὁ μόνος· μετὰ τοῦ ξενοδόχου καὶ τῶν ἐγχωρίων συνεννοεῖτο διὰ χειρονομιῶν. Ἀπέτεινα εἰς αὐτὸν λέξεις τινὰς ἰταλιστί, τὰς ἐνόησε κάλλιστα καὶ ἐγερθεὶς ἦλθε πρός με καὶ μ’ ἐνηγκαλίσθη μετὰ παραφορᾶς. Μετ’ ὀλίγον συνεσχετίσθηµεν, ἀπὸ τῆς στιγμῆς δ’ ἐκείνης ἐγενόμην διερμηνεύς του. Ἐκείνου μὲν τὸ γεῦμα ἦτο ἐξαίρετον, τὸ δὲ ἰδικόν μου χειρότερον τοῦ μετρίου· με προσεκάλεσε νὰ συγγευματίσωμεν, ἐγὼ δὲ δὲν ἐφάνην ἀκατάδεκτος.
«Πίνοντες καὶ συνδιαλεγόμενοι συνῳκειώθημεν πρὸς ἀλλήλους, μετὰ τὸ τέλος δὲ τοῦ γεύματος ἐγενόμεθα ἀχώριστοι. Μοὶ διηγήθη ὅτι ἦτο ἕλλην κληρικός, ἀρχιμανδρίτης τῶν Ἱεροσολύμων, καὶ ὅτι τῷ εἶχεν ἀνατεθῇ ἡ ἐντολὴ νὰ συλλέξῃ συνεισφορὰς ἐν Εὐρώπῃ, πρὸς ἐπισκευὴν τοῦ Ἁγίου Τάφου. Μοὶ ἐπέδειξε πιστοποιητικὸν τῆς Τσαρίνας καὶ τοῦ Αὐτοκράτορος, ἔφερε δὲ μεθ’ ἑαυτοῦ καὶ ἄλλα ἄλλων ηγεμόνων. Ἦτο ἀρκούντως εὐχαριστημένος ἐκ τῶν μέχρι τοῦδε συλλεχθέντων ἐράνων ἀλλὰ τὸ ἐπιχείρημα καθίστατο δυσχερέστατον διότι οὐδὲ λέξιν γερμανικήν, λατινικήν, ἢ γαλλικὴν ἠδύνατο ν’ ἀρθρώσῃ, ὡς μόνον δὲ μέσον συνεννοήσεως εἶχε τὰ ἑλληνικά, τὰ τουρκικὰ καὶ τὰ φράγκικα αὐτοῦ. Μοὶ ἐπρότεινε ν’ ἀκολουθήσω αὐτῷ ὡς γραμματεὺς καὶ διερμηνεύς.
«.... Μετ’ ὀλίγον ἐπῆλθεν ἡ συμφωνία, διότι ἐγὼ μὲν δὲν
