Νικολαοσ. — Ἕνα μικρὸ ταξειδάκι ἕως εἰς τὴν Ἰταλίαν, νὰ λησμονήσῃς τὴν λύπην σου, ν’ ἀλλάξῃς ἀέρα....
Ελενη. — Ὄχι, θεῖε μου.
Νικολαοσ. — Μὰ διατί;
Ελενη τραγικῶς. — Καθῆκον ἱερὸν μὲ δεσμεύει ἐδῷ, ἀνήκω εἰς τὸν σύζυγόν μου καὶ ὁ σύζυγός μου εἶνε....
Νικολαοσ ἰδίᾳ μεταβαίνων ἀριστερᾷ. — Μπαλσαμωμένος!… πῶς τὸ ἐλησμόνησα;....
Ελενη ἀκούουσα τὸ ὡρολόγιον νὰ σημαίνῃ τὴν ἑννάτην ὥραν καὶ βάλλουσα κραυγήν. — Ἆ!…
Νικολαοσ ἀναπηδῶν ἔντρομος. — Οὐὼτ ὶζ ίτ;
Ελενη μετροῦσα τὰς ὥρας. — Τρεῖς, τέσσαρες, πέντε, ἕξ, ἑπτά, ὀκτώ....
Νικολαοσ μετρῶν συγχρόνως τὰς μεσαίας ὥρας. — Φώρ, φάϊφ, σίξ....
Ελενη τραγικῶς. — Ἐννέα!…
Νικολαοσ ὁμοίως. — Νάϊν!…
Ελενη. — Θεῖε μου, κάμε τὸν σταυρόν σου πηγαίνω νὰ προσευχηθῶ.
Νικολαοσ ἰδίᾳ σφίγγων τὰς γρόνθους αὐτοῦ. — Γκοδδέμ!…
Ελενη βάλλουσα κραυγὴν καὶ ἀπερχομένη δεξιᾷ. — Ἆ!....
καὶ εἶτα κατερχόμενος.
Νικολαοσ. Εἶδα πολλοὺς τρελλοὺς ’ς αὐτὸν τὸν κόσμον, μὰ τέτοια τρέλλα δὲν τὴν εἶδ’ ἀκόμη.... [Μιμούμενος τὸ τραγικὸν ὕφος τῆς Ἑλένης. — Πηγαίνω νὰ προσευχηθῶ!… [Διατρέχων τὴν αἴθουσαν]. — Ταξειδάκι θέλω νὰ κάμω ἐγώ, καὶ δὲν τὴν παίρνω νὰ τὴν πάγω ’ς τὴν Κέρκυρα; αὐτὴ εἶνε γιὰ τὸ φρενοκομεῖον! [Δυσανασχετῶν]. — Ἐδῷ καὶ ἄλλαις ἔχασαν τοὺς ἄνδρας των, μὰ καμμιὰ δὲν ἄκουσα νὰ τὸν μπαλσαμώσῃ.... Ἀκοῦς ἐκεῖ νὰ τὸν ἔχῃ μπαλσαμωμένο τὸν ἄνθρωπο σὰν νὰ ἤτανε μούμια! Τίποτε, θὰ πάγω νὰ εὕρω νεκροθάπτας νὰ τὸν θάψουν καὶ ἂς κλάψῃ ὅσο θέλει ἡ κυρία Ἑλένη. [Λαμβάνων τὸν πῖλον καὶ τὴν ῥάβδον του]. — Πρῶτα ὅμως θὰ τοὺς φέρω νὰ πάρουν τὸ τουρσὶ ποῦ εἶνε ’ς τὴ μπουκάλα!…
Αλεξανδροσ μελανείμων, κάτωχρος, ἀτημέλητον ἔχων τὴν κόμην καὶ τὴν γενειάδα, τὸ δὲ βλέμμα πυρῶδες καὶ ἄγριον. — Μὲ συγχωρεῖτε, κύριε....
