πάσης φύσεως ἐπὶ παντοίων ζητημάτων τῆς ἡμέρας. Ἀπὸ τινων δ’ ἐτῶν ἰδιωτεύων ἐν Μιτυλήνῃ οὗ παύεται συγγράφων καὶ μοχθῶν ὑπὲρ τῶν ἑλληνικῶν γραμμάτων, πλεῖστα εἰςέτι φιλοπονήσας ἀνέκδοτα ποιητικά, φιλολογικὰ καὶ ἱστορικὰ ἔργα, ἐν οἷς καὶ τὴν πολύτιμον Γενικὴν Ἱστορίαν, ἧς προςεχῶς ἡ ἔκδοσις γενήσεται γενναιόφρονι δαπάνῃ τοῦ ἐν Ἀλεξανδρείᾳ ὁμογενοῦς κ. Ἀβέρωφ.
Ἐπὶ τῇ εὐκαιρίᾳ τῶν βιογραφικῶν τούτων σημειώσεων παρατιθέμεθα ᾧδε τὸ ἐν τῇ Α′ πράξει τῆς Εὐφροσύνης ἐξαίρετον φάσμα τῆς Μαγίσσης, τὸ ὁποῖον μὴ ἄλλως τε πολὺ γνωστόν, ἐσμὲν βέβαιοι ὅτι ἀναγνωσθήσεται ἀπλήστως καὶ ὑπ’ ἐκείνων ἀκόμη, οἵτινες καὶ ἄλλοτε ἴσως ἐνετρύφησαν εἰς τοὺς γλυκεῖς καὶ τρυφεροὺς αὐτοῦ στίχους.
Δυο πέρδικες ζωγραφισταῖς, ζευγάρι ζηλεμμένο,
ζοῦσαν ’ς ἀπάτητο βουνό, σὲ μιὰ ψηλὴ ῥαχοῦλα,
εἶχαν καὶ δυὸ μικρὰ πουλιά, δυὸ πλουμιστὰ περδίκια,
ποῦ ἦταν τὸ καμάρι τους καὶ ἡ παρηγοριά τους.
Κρυφὰ τὰ ’βγάζαν ’ς τὴ βοσκή, κρυφὰ ’ς τὴν κρύα βρύσι,
μὴ τύχῃ καὶ τὰ ’δῇ ἀετός, μὴ τά ’βρῃ τὸ γεράκι,
ποῦταν μικρὴ ἡ φτεροῦγα τους κι’ ἀνήξερος ὁ νοῦς τους.
Μιὰ ’μέρα ’κεῖ ποῦ γύριζαν καὶ ’κεῖ ὁποῦ ’βοσκοῦσαν
ἴσκιος ἀετοῦ τὰ τρόμαξε καὶ σκορπισθῆκαν ὅλα,
ἄλλο ’πῆρε τ’ ἀνάπλαγα, ἄλλο τὰ κορφοβούνια,
κ’ ἕνα, τὸ μεγαλήτερο, ἐχάθηκε ’ς τὰ ξένα.
κ’ ἔμειν’ ἡ μάνα μοναχὴ μὲ τὰ µικρὰ περδίκια.
Παπᾶ ὑγιός, βεζύρη ’γιός, βγῆκε νὰ κυνηγήσῃ.
πιάνει τ’ ἀπάτητο βουνὸ καὶ τὴ ’ψηλὴ ῥαχοῦλα,
καὶ στένει τὸ καρτέρι του δίπλα ’ς τὴν κρύα βρύσι.
