τοῦ μητρός, τὸν νοέµβριον τοῦ 1833. Καταρτισθεὶς αὐτόθι εἰς τὰς πρώτας ἐγκυκλίους σπουδὰς μετέβη εἰς Ἀθήνας καὶ ἐνεγράφη ἐν τῷ Πανεπιστημίῳ ὡς φοιτητὴς τῆς φιλολογίας, εἰς ἣν ἐνεβάθυνε μετ’ ἐκτάκτου ζήλου µεταβὰς εἶτα καὶ εἰς Γερμανίαν, ἔνθα ἀνηγορεύθη διδάκτωρ τῷ 1860. Τὰ σπάνια ποιητικὰ καὶ λογογραφικὰ χαρίσµατα ἐξεδηλώθησαν αὐτῷ ἀπὸ νεαρᾶς ἡλικίας, διότι σπουδαστὴς ἔτι ὧν κατεγίνετο εἰς ποικίλα δημοσιεύματα, δι’ ὧν μάλιστα προςεπορίζετο καὶ τὰ μέσα τοῦ ζῆν.
Εἰκοσαέτης μόλις ἐδημοσίευσε τὸ ποιητικὸν αὑτοῦ πρωτόλειον, τὴν Γραομυομαχίαν, ἔπος ἡρωϊκοκωμικὸν εἰς ἰάμβους, ὁ ἀδόκιμον μὲν ποιητικὸν σχεδίασμα ἀλλὰ μεστὸν οὐκ ὀλίγον πνεύματος καὶ καλλιεπείας, προςόντα τὰ ὁποῖα ἔμελλον ν’ ἀναλάμψωσι βραδύτερον ἐν τῷ περιπαθεῖ ποιητῇ τῆς Μερόπης καὶ τῆς Εὐφροσύνης. Τὸ αὐτὸ ἔτος ἐξέδοτο τὸν Πλάνητα, ποίημα ἐπικόν, τυχὸν εὐμενοῦς κρίσεως ἐν τῷ ποιητικῷ διαγωνίσματι τοῦ 1854. Τὸ ἀκόλουθον ἔτος μετέφρασε τὴν πολύκροτον Ἱστορίαν τῆς Ῥωσικῆς Αὐτοκρατορίας τοῦ Καραμσίνου, ἧς ἐξέδωκε καὶ δύο πρώτους τόμους, οὓς ἐπλούτισε διὰ πλείστων ἱστορικῶν καὶ κριτικῶν σημειώσεων. Τῷ 1856 ἐφιλοτέχνησε τὴν Εἰκασίαν, ποίημα ἐπικὸν εἰς δεκαπεντασυλλάβους, βραβευθὲν ἐν τῷ ποιητικῷ διαγωνισμῷ διά τε τὴν ἀνθηρότητα τῆς γλώσσης, τὴν τρυφερότητα τοῦ αἰσθήματος καὶ τὴν µελῳδικότητα τῶν στίχων. Βραδύτερον τῷ 1859 ἐν Γερμανίᾳ διατρίβων ἔγραψε τὴν Μαρίαν Δοξαπατρῆ καὶ τοὺς Κυψελίδας. Περὶ τὰ τέλη τοῦ ἐπιόντος ἔτους 1860 ἐπανελθὼν ἐξ Εὐρώπης ἐδέχθη τὴν προςενεχθεῖσαν αὐτῷ ἕδραν ἐν τῷ Ἐθνικῷ Πανεπιστημίῳ τῆς Ἑλληνικῆς Φιλολογίας καὶ τῆς Γενικῆς Ἱστορίας, ποιήσας ἔναρξιν τῶν παραδόσεων αὐτοῦ τὴν 20ὴν Ἰανουαρίου τοῦ 1862 διὰ λόγου ἐναρκτηρίου, οὗ τὸ ρητορικὸν κάλλος, ἡ ἐπαγωγὸς χάρις καὶ σαφήνεια, ἡ ἐμβρίθεια καὶ τὸ παραστατικὸν τῶν
