ταύτην τῆς ἐρωμένης του. Ἡ φαιδρά, φιλήδονος καὶ ζωηρὰ ἑταίρα ἀδύνατον βεβαίως ἦτο νὰ ἀφεθῇ εἰς τὴν ἀποκλειστικὴν κατοχὴν σκυθρωποῦ καὶ σαθροῦ γεροντίου, ἀλλ’ ἀρκουμένη εἰς τὸ νὰ ἀνέχηται τὸν φιλόσοφον, ἠγάπα τὸν ὡραῖον Τίμαρχον καὶ παρεδίδετο μᾶλλον ἡδέως εἰς τὰς ἀγκάλας τοῦ Μητροδώρου, ἐξ οὗ καὶ υἱὸν ἐγέννησεν, ὃν ὁ φιλόσοφος θερμῶς ἐν τῇ διαθήκῃ του συνίστα. Ἀλκίφρων ὁ ἐρωτικῶν ἐπιστολῶν συγγραφεὺς περιέχει ἀξιοπερίεργον ἐπιστολὴν τῆς Λεοντίου πρὸς τὴν Λάμιαν τὴν γνωστὴν ἑταίραν καὶ ἐρωμένην Δημητρίου τοῦ Πολιορκητοῦ, ἐν ᾗ γίγνονται γνωσταὶ αἱ τεταμέναι σχέσεις μεταξὺ αὐτῆς καὶ τοῦ φιλοσόφου.
…«Ἐγὼ δὲ εἰ καὶ ὅλη γένοιτο ἡ Ἀθηναίων πόλις Ἐπικούρων, μὰ τὴν Ἄρτεμιν οὐ ζυγοστατήσω πάντας αὐτοὺς πρὸς τὸν Τιμάρχου βραχίονα, μᾶλλον δὲ οὐδὲ πρὸς δάχτυλον. Τί σὺ λέγεις, Λάμια; Οὐκ ἀληθῆ ταῦτα; Οὐ δίκαια φημί;.......... Λαβέτω καὶ ἃ ἔχω, διδασκέτω δ’ ἄλλους. Ἐμὲ δὲ οὐδὲν θάλπει δόξα, ἀλλ’ ὃν θέλω δός Τίμαρχον, Δάματερ. Ἀλλὰ καὶ δὴ ἐμὲ πάντα ἠνάγκασται ὁ νεανίσκος καταλιπὼν τὸ Λύκειον, καὶ τὴν ἑαυτοῦ νεότητα καὶ τοὺς συνεφήβους καὶ τὴν ἑταιρείαν, μετ’ αὐτοῦ ζῆν καὶ κολακεύειν αὐτὸν καὶ καθυμνεῖν τὰς ὑπηνέμους αὐτοῦ δόξας. Ὁ δ’ Ἀτρεὺς οὗτος, «ἔξελθε», φησίν, «ἐκ τῆς ἐμῆς μοναγρίας καὶ μὴ πρόσιθι Λεοντίῳ.» Καὶ ὁ μὲν νεανίσκος ὢν ἀνέχεται τὸν γεραίτερον ἀντεραστήν, ὁ δὲ τὸν δικαιότερον οὐχ ὑπομένει. Νὴ τὰ μυστήρια, νὴ τὴν τούτων τῶν κακῶν ἀπαλλαγήν, ὡς ἐνθυμηθεῖσα τοῦ Τιμάρχου τὸν χωρισμόν, ἄρτι ἀπέψυγμαι καὶ ἵδρωσα τὰ ἄκρα καὶ ἡ καρδία μου ἀνέστραπται. Δέομαί σου, δέξαι με πρὸς σεαυτὴν ἡμέρας ὀλίγας, καὶ ποιήσω τοῦτον αἰσθάνεσθαι πηλίκων ἀπήλαυεν ἀγαθῶν ἔχων με ἐν τῇ οἰκίᾳ. Οὐκέτι φέρει τὴν κόρον, εὖ οἶδα! Πρεσβευτὴς εὐθὺς πρὸς ἡμᾶς διαπέµψεται Μητρόδωρον καὶ Ἕρμαρχον καὶ Πολύαινον. Ποσάκις οἴει με, Λάμια πρὸς αὐτὸν ἰδίᾳ παραγενομένην εἰπεῖν, «τί ποιεῖς, Ἐπίκουρε; Οὐκ οἶσθα ὅτι διακωμῳδεῖ σε Τιμοκράτης ὁ Μητροδώρου ἐπὶ τούτοις ἐν ταῖς ἐκκλησίαις, ἐν τοῖς θεάτροις, παρὰ τοῖς ἄλλοις σοφισταῖς.» Ἀλλὰ τί ἐστιν αὐτὸν ποιῆσαι; Ἀναἰσχυντον ἐστὶ τὸ ἐρᾶν. Κἀγὼ τοίνυν ἔσομαι ὁμοίως αὐτῷ ἀναίσχυντος καὶ οὐκ ἀφήσω τὸν ἐμόν Τίμαρχον. Ἔρρωσο».
Ἡ Λεόντιον φαίνεται ὅτι τὴν πρώτην αὐτῆς νεότητα παρέδωκε τῷ Ἑρμησιάνακτι, τῷ Κολοφωνίῳ μαθητῇ τοῦ ἐξόχου σο-
