τάξεις, ὧν τὴν μὲν κατωτέραν κατεῖχον αἱ δοῦλαι τὴν δὲ ἀνωτέραν αἱ κιθαρίστριαι, αἱ αὐλητρίδες, αἱ χορεύτριαι καὶ ἄλλαι. Εἰς τὴν τάξιν δὲ ταύτην συγκατελέγοντο καὶ ἐκεῖναι αἱ ἑταῖραι, αἵτινες δὲν διεκρίνοντο μόνον ἐπὶ κάλλει σώματος, ἀλλὰ καὶ ἐπὶ εὐφυΐᾳ, ἀγχινοίᾳ καὶ ἐρασμιότητι, ἐφοίτων δὲ καὶ εἰς τὰς σχολὰς τῶν φιλοσόφων, βεβαίως οὐχὶ τόσον σπουδῆς ἕνεκεν, ὅσον ὅπως διὰ τῆς ἀκκιστικῆς των τέχνης προσελκύσωσιν ἐραστάς. Ὅθεν καὶ οὐδὲν θαυμαστόν, ἂν βλέπωμεν πλείστους μὲν προέχοντας ἐν τῇ παιδείᾳ ἄνδρας καὶ αὐστηροὺς φιλοσόφους πρὸς αὐτὰς ἀπροκαλύπτως ἀναστρεφομένους, πολλὰς δὲ ἑταίρας δι’ ἀγαλμάτων τιμωμένας. Παρατρέχοντες δὲ τὴν Θεανώ, Μέλισσαν, Πτολεμαΐδα, τῆς Πυθαγορείου Σχολῆς, τὴν Διοτίμην καὶ Ἀσπασίαν τῆς Σωκρατικῆς, τὴν Λαΐδα καὶ Ἀρήτην τῆς Κυρηναϊκῆς τὴν Ἱππαρχίαν τῆς Κυνικῆς, τὴν ἀργείαν Ἀρτεμισίαν καὶ Νικαρέτην τῆς Μεγαρικῆς, θὰ πραγματευθῶμεν ἐνταῦθα ὀλίγα περὶ μιᾶς ἐκ τῶν ἐπισημοτάτων τοῦ εἴδους τούτου ἑταιρῶν περὶ τῆς Λεοντίου, ἥτις ἀνῆκεν εἰς τὴν Σχολὴν τοῦ Ἐπικούρου. Ἦτο δὲ ὁ Ἐπίκουρος, ὡς γνωστόν, ἐξ Ἀττικῆς, Γαργήτιος τὴν πατρίδα, ἐξ εὐϋπολήπτου γένους, ἀλλ’ ἡ οἰκογένειά του εἶχε τοσοῦτον ἐκπέσει, ὥστε ὁ μὲν πατήρ του ὡς γραµµατοδιδάσκαλος ἡ δὲ μήτηρ του ὡς ψυχόµαντις τὰ πρὸς τὸ ζῆν ἐπορίζοντο. Ἐν Σάμῳ μετὰ τῶν γονέων του ἐκεῖ ἀποικησάντων μέχρι τοῦ 19 ἔτους τῆς ἡλικίας του διατρίψας, ἐπανῆλθεν εἰς Ἀθήνας χάριν φιλοσοφικῶν σπουδῶν, καὶ ἐντεῦθεν πάλιν μετὰ τὸν θάνατον τοῦ μεγάλου Ἀλεξάνδρου ἐπανέκαμψεν εἰς τοὺς γονεῖς του. Μεγάλην ροπὴν ἐπὶ τὸ πνεῦμά του εἶχεν ἔργον τι τοῦ ἀτομικοῦ φιλοσόφου Δημοκρίτου, οὗ τὰς ἀρχὰς συνεχώνευσεν εἰς τὸ ἴδιον αὐτοῦ φιλοσοφικὸν σύστημα. Ἐν Σάμῳ ἔθηκεν ὁ Ἐπίκουρος τὰ θεμέλια τοῦ φιλοσοφικοῦ αὐτοῦ συστήµατος, πολλοὺς ὀπαδοὺς προσελκύσας, μεθ’ ὧν ἐπανῆλθεν εἰς Ἀθήνας, ἐντεῦθεν δὲ πορευθεὶς εἰς Μιτυλήνην καὶ Λάμψακον ἐγκατέστη ἐπὶ τέλους τριάκοντα καὶ πέντε ἐτῶν τὴν ἡλικίαν αὖθις εἰς Αθήνας, ἔνθα ἀγοράσας κῆπον ἐδίδασκεν ἐκεῖ πλείστους ὅσους ὁσημέραι ὀπαδοὺς προσελκύων. Ὁ κῆπος οὗτος βαθμηδὸν ὑπὸ τῶν ὀπαδῶν του ἐπεκταθεὶς καὶ πᾶσαν ἡδονὴν παρέχων κατέστη ὀνομαστός, φέρων τὸ γνωστὸν ὄνομα «οἱ κῆποι τοῦ Ἐπικούρου,» οἱ δὲ μαθηταὶ τοῦ φιλοσόφου ἐκαλοῦντο «οἱ ἀπὸ τῶν κήπων». Κατὰ τὸν Ἐπίκουρον μέτρον τοῦ ἀληθοῦς καὶ τῆς ἀξίας τῶν ὄντων εἶνε ἡ αἴσθησις, ὥστε ὕψιστον μὲν ἀγαθὸν εἶνε ἡ ἀπὸ τῶν αἰσθήσεων προερχομένη ἡδονή, λύπη δὲ τὸ ὕψιστον κακόν. Ἡ ἀρχή του ἦτο: πράττε οὕτως, ὥστε
Σελίδα:Ημερολόγιο Σκόκου 1892 - 154.jpg
Η σελίδα αυτή έχει ελεγχθεί για πιθανά λάθη.
154
