Η σελίδα αυτή έχει ελεγχθεί για πιθανά λάθη.
146
Λάμψη χρυσή, ἀβασίλευτη,
Τριγύρω πλημμυρίζει·
Μοσχοβολάει καὶ ἀνθίζει
Τὸ ἀμάραντο κλαρί.
Ἀδέλφια, ποῦ στὸ μνῆμα σας
Ἡ γῆ δακρύζει ἀκόμα,
Ποῦ, σὰν ἀγγέλοι, ἐπήρετε
Καθάριο φῶς γιὰ σῶμα,
Ἀποδεχτῆτε, ἀνοίγοντας
Τὸν κύκλο ποῦ σᾶς δένει,
Κι’ ἄλλη ψυχή, φτασμένη
Ἀπὸ τὴ μαύρη γῆ.
Μὴ φύγῃ ἀπὸ τὴν ὄψη σας
Ἡ οὐρανικὴ γαλήνη,
Ἄν ἕνα πνεῦμα βλέπετε
Δάκρυα θερμὰ νὰ χύνῃ·
Ἐδῶ πετῶντας, ἄφηκα
Στὴ γῆ τοὺς ποθητούς μου,
Γι’ αὐτὸ μὲ λύπη ὁ νοῦς μου
Ξαναγυρίζει ἐκεῖ.
Καὶ πῶς, καὶ πῶς τὴν ὕστερη
Στιγμὴ νὰ λησμονήσω,
Σὰν τοῦ κορμιοῦ ἐπολέμουνα
Τὴ φυλακὴ ν’ ἀφήσω;
Ἄχ! τὰ παιδιά μου βλέποντας,
Γιὰ τ’ οὐρανοῦ τὸ δρόμο
Ἄκουα βαρυὰ στὸν ὦμο
Τὰ ὁλάνοιχτα φτερά.
