ἡ ἰταλικὴ φιλολογία εἶνε ὀλιγώτερον προσιτή, ἡ ἐπίδρασις τῆς γαλλικῆ τέχνης εἶνε μᾶλλον κατάδηλος. Ἐκτὸς τοῦ Χάϊνε, τοῦ μάγου τεύτονος, τοῦ ἐπιδράσαντος σχεδὸν πάντα καὶ πανταχοῦ μετ’ αὐτὸν γράψαντα στίχους, ὁ Κοππέ, ὁ Σουλλὺ Προυδώμ, ὁ Μπαμβίλ, ὁ Δελὶλ καὶ ἐν μέρει ὁ Οὐγὼ εἶνε πράγματι οἱ περισσότερον ἀναφαινόμενοι εἰς τοὺς ἀθηναϊκοὺς στίχους. Ἀλλὰ δὲν εὑρίσκομεν διὰ τοῦτο εὔλογον λόγον νὰ κατηγορήσωμεν κανένα τῶν ἐχόντων ἤδη τὸ ἐγὼ τοῦ Καλλιτέχνου ἐπαρκὲς — διότι περὶ τῶν λοιπῶν οὔτε λόγος! — οὐδὲ νὰ τὸν προτρέψωμεν ἐκ τῆς ἐξόχου ἐπιτυχίας τοῦ Μαρκορᾶ πρὸς μιμήσεις ἰταλικάς.
Περὶ τὸ ὄνομα τοῦ κ. Γερασίμου Μαρκορᾶ ἐσχάτως μόνον ἐγένετο θόρυβος. Πρὸ τῆς ἐκδόσεως τῶν Ποιητικῶν Ἔργων (1890) μὴ δημοσιεύων ὁ κερκυραῖος ποιητής εἰς τὰ περιοδικὰ οὐδ’ ἀναμιγνυόμενος εἰς τὴν φιλολογικὴν ἐν γένει δρᾶσιν, ἦτο εἰς πολὺ στενὸν κύκλον λογίων καὶ μάλιστα ἑπτανησίων γνωστός, καὶ εἰς πολλοὺς ἐξ ὀνόματος μόνον. Καὶ ἐδύνατό τις μὲν ἀληθῶς νὰ συναντήσῃ τὄνομα του ὡς ποιητοῦ τοῦ Ὅρκου εἰς τὴν τερατώδη ἐκείνην νεοελληνικὴν φιλολογίαν τοῦ κ. Ῥαγκαβῇ, — ὅστις μόνον ὡς πρὸς τὴν γλῶσσαν διαφωνῶν δὲν φείδεται ἐπαίνου διὰ τὴν ποιητικὴν ἀξίαν τοῦ κ. Μαρκορᾶ — καὶ εἰς τοῦ Θωμασαίου τὸ Αἰσθητικὸν λεξικόν, καὶ εἰς τὸ τοῦ Δεγουβερνάτη, καὶ εἰς τῆς Κυρίας Ἀδὰμ τὴν γνωστὴν περὶ τῶν ποιητῶν μας μελέτην, ἢ νἀναγνώσῃ εἰς καμμίαν παλαιὰν Ὥραν ἐπαινετικὴν περὶ αὐτοῦ βιβλιοκρισίαν τοῦ Βράϊλα· πλὴν εἰς τὸ πολὺ κοινὸν καὶ μάλιστα εἰς τὴν νεολαίαν ὁ Μαρκορᾶς ἦτο ἄγνωστος. Μόνον μετὰ τὴν δημοσίευσιν τοῦ τόμου ἐκείνου ἡ ποιητική του φυσιογνωμία ἀνέλαμψεν αἰφνιδίως καὶ ἐξεθάμβωσε. Τὶ κεκρυμμένος, εἶπον μιᾷ φωνῇ, θησαυρός! Τὰ περιοδικὰ ἐφιλοτιμήθησαν ποῖον πρῶτον νὰ καταχωρήσῃ στίχους του· ἐγράφησαν ἐκτενεῖς βιβλιοκρισίαι[1] καὶ ἐπὶ ἡμέρας ἡ ἐμφάνισις τοῦ κερκυραίου ἦτο τὸ φιλολογικὸν γεγονός. Σήμερον ἡ φήμη του ἐστερεώθη. Ἡ ὑπόληψίς του ὡς τοῦ πρώτου τῶν ζώντων ποιητῶν ἤρξατο κρατυνομένη ἐν τῇ κοινῇ συνειδήσει ἡ δὲ ἀγάπη τοῦ κόσμου — γενικωτέρα καὶ περιφανεστέρα βέ-
- ↑ Ὀλίγον πρὸ τῆς ἐκδόσεως τῶν Ποιητικῶν Ἔργων ἐδημοσίευσε βιογραφικὴν μελέτην περὶ Μαρκορᾶ, ἀπαγγελθεῖσαν πρῶτον ἐν τῷ Παρνασσῷ, ὁ κ. Θ. Βελλιανίτης. Μετὰ τὴν ἔκδοσιν ἔγραψαν περὶ αὐτῆς ὡραιότατα, ὁ μὲν ἀντικειμενικώτερον ὁ δὲ ὑποκειμενικώτερον, οἱ κύριοι Παλαμᾶς καὶ Μητσάκης.
