Ἆχ, δὲ θὰ πάρουν τὴ μορφὴ καὶ τὸ λαμπρό τους χρῶμα
Ὅσῳ τρεμάμενος ραγιᾶς θά τα μολύνῃ ἀκόμα.
Ἀλλ’ ὡς βροντήσῃ ἀπάνω τους ἐλεύθερο ποδάρι,
Ἐδῶ θὰ γίνουν μάλαμα κ’ ἐκεῖ μαργαριτάρι.
Τὰ Λυρικὰ εἶνε τὸ ὑπὸ τῶν πολλῶν εὐχαριστότερον ἀναγινωσκόμενον μέρος τοῦ βιβλίου. Εἰς τὰ μνημόσυνα καὶ εἰς τοὺς ὕμνους, οἵτινες τ’ ἀπαρτίζουσι σχεδὸν ἐξ ὁλοκλήρου, ὁ ποιητὴς ἀναλαμβάνει τὸ μεγαλοπρεπὲς καὶ πανηγυρικὸν ὕφος τὸ τόσον εἰς αὐτὸν οἰκεῖον, ἡ δὲ φωνή του ἀντηχοῦσα εἰς τόνον ὑψηλόν, κηλεῖ, ἐκπλήσσει καὶ παρασύρει, ἐμπνευσμένη ὅσον καὶ τεχνική. Ἐκ τῶν μνημοσύνων τὸ πρὸς τὴν Ρεγγίναν Σκάρπα εἶνε τὸ λαμπρότερον. Τὸ ὄνομα τῆς κόρης αὐτῆς, τὴν ὁποίαν ἐθώπευσε συγχρόνως ἡ μελανὴ τοῦ θανάτου καὶ τῆς τέχνης ἡ πάλλευκος πτέρυξ, θὰ ζήσῃ εἰς ἀπώτατον μέλλον, λάμπουσα ὑπὸ κάλλους καὶ ἀρετῆς, ἀφ’ οὗ ὅπως λέγει ὁ ἴδιος κ. Μαρκορᾶς ἀλλοῦ, μόνος ὁ ποιητὴς
…ἀνοίγονται τὰ πυρωμένα χείλη
Ξυπνάει τοὺς ἤχους κ’ ἠμπορεῖ
Σὲ µακρυσμένην ἐποχὴ
Φήμη θνητοῦ νὰ στείλη.
Τίς πράγματι ἀκούων ἅπαξ θὰ λησμονήσῃ τοὺς θαυμασίως πλαστικοὺς αὐτοὺς στίχους, τοὺς ἀναπαριστῶντας ὁλοζώντανην τὴν νεκρὰν κόρην, τοὺς διαχύνοντας ἐπ’ αὐτῆς θέλγητρον αἰώνιον ὡς ἡ τέχνη καὶ ἀναρτῶντας στέφανον ἐξ ἀμαράντων εἰς τὴν ἐπιμνημόσυνον αὐτῆς στήλην:
Ξενιτεμένος ἄγγελος
Εἶσαι ἀκριβὴ παρθένα,
Τοῦ κάκου μὲ ταπείνωση,
Τ’ ἄσπρα φτερὰ κλεισμένα,
Ὅλο τὸ φῶς σου ἀπέκρυψες
Μέσ’ τὴν ὡραία ψυχή.
Ποῦθε κρατεῖς ἀμίλητα
Σ’ ἐμᾶς τὸ φανερόνει
Ὁ ἥλιος ποῦ σε χαίρεται
Τ’ ἀέρι ποῦ σε ζώνει
