Σελίδα:Ημερολόγιο Σκόκου 1892 - 089.jpg

89

---

τητος καὶ ἐν διαστήματι οὐχὶ μείζονος τῶν 69 ὡρῶν. Ἐκ Καζακλὰρ μάλιστα ἐπορεύθη ποτὲ εἰς Θερμοπύλας χωρὶς νὰ σταματήσῃ ἢ ἀναπαυθῇ που, πεζοπορήσας οὕτως ἐπὶ 27 συνεχεῖς ὥρας! Διὰ νὰ ἐννοήσετε δὲ τί σημαίνει πεζοπορία διὰ μέσου τῶν ἡλιοφλεγῶν καὶ ἀνύδρων καὶ ἐρήμων κατὰ τὸ θέρος πεδιάδων τῆς Θεσσαλίας, ἀρκεῖ νὰ γνωρίζετε ὅτι καθ’ ὅλην τὴν μακρὰν αὐτὴν ἐκ Λαρίσσης μέχρις Ἀθηνῶν ἀπόστασιν ὁ ἡμέτερος πεζοπόρος σπανίως ἢ οὐδέποτε συνήντησεν ἄνθρωπον πεζῇ βαίνοντα ὑπὸ τὴν καίουσαν ἐκείνην ἀτμοσφαῖραν τοῦ Ἰουλίου. Πλὴν δὲ τῶν ἐκ τῆς ὁδοιπορίας ἠψήφησε πάντοτε καὶ τοὺς ἐκ τῆς ἐρημίας κινδύνους, οἵτινες εἰσὶ μεγαλείτεροι ἐν περιπτώσει ζάλης ἢ κοπώσεως, καθ’ ἣν οὔτε ψυχὴ ἀνθρωπίνη θὰ τῷ ἐνεφανίζετο ἀρωγός. Δὲν ἀπαιτοῦνται ὅθεν χαλύβδινοι μόνον πόδες, ἀλλὰ καὶ φρόνημα χαλύβδινον καὶ ψυχὴ ἀληθῶς ἀνδρεία καὶ στωϊκὴ ἀπάθεια καὶ ἐγκαρτέρησις, περὶ τούτου δὲ κυρίως πρόκειται ἐνταῦθα. Οὕτω πεζοπορῶν πάντοτε, θέρους τε καὶ χειμῶνος, διέτρεξεν ἅπασαν τὴν Ἑλλάδα καὶ τὴν ἐγνώρισεν ἀπ’ ἄκρου εἰς ἄκρον, πλειότερον βεβαίως ἢ ὅσον ἡμεῖς οἱ ἄλλοι φλογεροὶ πατριῶται τῶν καφενείων τὴν ἐσπουδάσαμεν ἐπὶ τοῦ γεωγραφικοῦ χάρτου μόνον. Δὲν ὑπάρχει γωνία γῆς ἑλληνικῆς, καὶ ἰδίως ἀνὰ τὴν Πελοπόννησον, τὴν ὁποίαν δὲν ἐπεσκέφθη. Τὸν γνωρίζουν αἱ πεδιάδες της, οἱ λόφοι της, τὰ βουνά της, τὰ σπήλαια της, τὰ δάση της, οἱ χείμαρροί της, ᾑ λαγκαδιαῖς της, οἱ αἰγιαλοί της. Ὅλη ἡ Ἑλλάς, μὲ τὰς προνομιούχους ἀριστοτεχνικὰς τοπογραφίας της, μὲ τὰ ἀγροτικά της εἰδύλλια, μὲ τὰς ἀμιμήτους φυσικὰς καλλονὰς ὅσας τῇ προςδίδει ἡ θαυμασία ποικιλία τῶν γραμμῶν καὶ τῶν χρωμάτων, ὅλη διῆλθεν ὑπὸ τα ὄμματά του καὶ διὰ τῆς ψυχῆς του. Τὴν εἶδε, τὴν ἐγνώρισε, τὴν ἐθαύμασε, τὴν ᾐσθάνθη καὶ τὴν ἠγάπησε. Θὰ εἶνε ἴσως ὁ μόνος κάτοικος τῶν ἑλληνικῶν πόλεων ὅςτις εἰςὲπνευσε τὰ βαλσαμώδη ἀρώματα, τῶν δασῶν καὶ τῶν βουνῶν της, καὶ ἐνωτίσθη τοὺς μυστηριώδεις καὶ ἀπροςδιορίστους ψιθύρους τῆς μελῳδικῆς της φύσεως, ἡ ὁποία ἐλάλησεν εἰς τὴν καρδίαν του διὰ μυρίων στομάτων. Κατὰ τὰς νυκτερινάς του ὁδοιπορίας, ἐν τῇ ἐπιβολῇ τῆς ἐρημίας καὶ τοῦ σκότους, ὅλη ἡ κλῖμαξ τῶν ἤχων τῆς ὡραίας της φύσεως, ἀπὸ τοῦ βόμβου τῆς μηλολόνθης ἢ τοῦ κελαρύσματος τοῦ βρυοσκεποῦς ῥυακίου καὶ τῶν ἀπὸ τοῦ δάσους λαρυγγισμῶν τῆς ἀηδόνος, μέχρι τῶν κεραυνῶν τῆς θυέλλης καὶ τῆς ὠρυγῆς τῶν χειμάρρων καὶ τοῦ γογγυσμοῦ τῶν αἰγιαλῶν της, τίς οἶδε μὲ ποίαν ἀνεκλάλητον μουσικὴν ἁρμονίαν κατεκήλησε τὴν ψυχήν του. Ὅλαι αἱ τοποθεσίαι τῆς ἑλληνικῆς γῆς, τῶν ὀρέων καὶ τῶν κοιλάδων της, τῶν