ἀνατροφή, ἡ ἀκατάπαυστος ἄσκησις νὰ συνετέλεσαν εἰς τὴν διάπλασιν τόσον ἀκμαίου καὶ ἀκαταβλήτου σώματος. Ἀγνοῶ. Ἂς ἀποφανθῇ ἡ ἐπιστήμη. Ἡ παιδαγωγικὴ ἂς ἐξαγάγῃ τὰ συμπεράσματά της καὶ ἡ ὑγιεινὴ ἂς κάμῃ τὰς ἐρεύνας της. Τὸ βέβαιον εἶνε ὅτι ὁ ἡμέτερος σοφὸς ἐξεμηδένισεν ἀείποτε τὰς ἐπιδράσεις τῆς ἀτμοσφαίρας, τὰ ψύχη, τοὺς καύσωνας, τὸν κάματον, καὶ τὰς παντοίας ἔξωθεν κατὰ τοῦ σώματος ἐναντιώσεις. Θὰ ἰσχυριζόμην ὅτι ὑπέταξε τοὺς φυσικοὺς νόμους ἐὰν δὲν ὤφειλον νὰ εἴπω μᾶλλον ὅτι συνεφιλιώθη μετὰ τῆς φύσεως πάντοτε ἥτις τὸν ἠγάπησεν ὡς τὸ γνησιώτερον τέκνον της, καὶ τὴν ὁποίαν ἠγάπησε καὶ οὗτος μετ’ εἰλικρινοῦς ἐνθουσιασμοῦ. Ἀρκεῖ νὰ μάθετε ὅτι καθ’ ὅλον τὸν πεντηκονταετῆ βίον του οὐδέποτε ἠσθένησε. Καθ’ ὅλας τὰς μακρὰς καὶ μυθώδεις πορείας του, καθ’ ἃς βαδίζει ἐπὶ τρία καὶ τέσσαρα ἡμερονύκτια, μ’ ἐλάχιστα διαλείμματα ἀναψυχῆς, διερχόμενος τὰς περικαύστους πεδιάδας τῆς Θεσσαλίας ἢ ἀναβαίνων τὰς ἀπεψυγμένας κορυφὰς τῶν ὀρέων ἢ λουόμενος ἐν ὥρᾳ χειμῶνος εἰς ὑπαίθρια ὕδατα, οὐδέποτε ᾐσθάνθη κεφαλαλγίαν ἢ συνάγχην κἄν! Μὲ ἰατροὺς καὶ φάρμακα οὐδέποτε ἦλθεν εἰς σχέσεις. Συναπισμοὺς καὶ ἔμπλαστρα καὶ κινίνην καὶ ρετσινόλαδα καὶ ὅλα τὰ ἄλλα ἐμβαλώματα τῆς ὑγιεινῆς, μᾶς τὰ χαρίζει ὅλα εἰς ἡμᾶς τὰ φυτόζῳα τῶν πόλεων, τοὺς συμβουλευομένους τὸν σφυγμόν μας καὶ τὸ θερμόμετρον εἰς πᾶσαν ὑποτροπὴν τῆς ἀτμοσφαίρας. Μὰ τὴν ἀλήθειαν οἱ Ἀσκληπιάδαι θὰ ηὐτοκτόνουν ἐξ ἀπελπισίας ἂν ἡ Ἑλλὰς ἀπετελεῖτο ἀπὸ Παρασκευαΐδας. Καὶ ὅμως, ἐὰν ὑγεία θὰ εἰπῇ κίνησις καὶ ζωή, τῆς ὁποίας τὰ θέλγητρα καὶ τὴν συνείδησιν ἀπολαμβάνει βαθύτερον ὁ ἔχων τελειότερα τὰ αἰσθητήρια ὄργανα, δι’ ὧν συγκοινωνεῖ μετὰ τοῦ ἐξωτερικοῦ κόσμου, ἀναντιρρήτως ὁ Παρασκευαΐδης ἔζησε καὶ ζῇ ζωὴν χιλίων ὁμοῦ ἀνθρώπων.
Εἶνε ἀληθὲς ὅτι ἡ σωματική του σκληραγωγία χρονολογεῖται ἀπὸ τῆς παιδικῆς αὐτοῦ ἡλικίας. Παῖς ἔτι ὢν ἠσκεῖτο ἀδια-
ἐτῶν, 18 δὲ ἡ σύζυγός του καὶ ἐκ τοιοῦτον ζεύγους ἐγεννήθη ὁ Κωνσταντῖνος Παρασκευαΐδης. Ὅταν ἐξήρχοντο εἰς περίπατον ὁ λαὸς ἠγείρετο καὶ ἐθαύμαζε τὸ λαμπρὸν ζεῦγος. «Τὸ βατσέλο καὶ ἡ φρεγάτα» ἔλεγον. Μετὰ 8 ἔτη ἀπὸ τῆς συμβιώσεώς των, πρώτην φορὰν ἀσθενήσας ἐκ διαλείποντος πυρετοῦ, ἀπέθανεν ὁ σύζυγος ἐκ λάθους τοῦ ἰατροῦ του Χαραλάμπους Ἰακωβάτου, ὅστις ἦτο τῆς σχολῆς τῶν ἀφαιμάξεων καὶ ὅστις δέν ἠδυνήθη οὐδ’ ἐπὶ μίαν ἡμέραν νὰ παραμείνῃ πλέον ἐν Πάτραις ἕνεκεν τῆς ἐκραγείσης κοινῆς κατακραυγῆς, διότι ὁ κόσμος ἔλεγεν: «Ἐπιστεύομεν ὅτι θὰ κατέπιπτε τὸ Παναχαϊκὸν ὄρος ἀλλ’ ὄχι ὅτι θἀπέθνησκεν ὁ Παρασκευᾶς!»
