Βεβαίως ἡμεῖς ἐδῶ οἱ ἐν Ἀθήναις, τὰ ὀστρακόδερμα τῶν καφενείων τῆς πλατείας τῆς Ὁμονοίας καὶ τοῦ Συντάγματος, οἱ καταπίνοντες μακαρίως τὸν κλασικὸν κονιορτὸν τῆς πρωτευούσης καὶ κυλιόμενοι ἀπαύστως εἰς τὰς μικρορρᾳδιουργίας τῆς πολιτικῆς, θαυμάζομεν μόνον καὶ ἐξιστάμεθα μὲ χάσκον τὸ στόμα ὅταν ὁ τύπος ἀγγέλλῃ ἑκάστοτε ὅτι ὁ Παρασκευαΐδης ἐξεκίνησεν αἴφνης πεζὸς ἐκ Λαρίσσης εἰς Ἀθήνας, ἢ ὅτι ἐπετάχθηκε δι’ ὀλίγας ὥρας εἰς Κόρινθον διὰ νὰ ἐπισκεφθῇ παλαιόν του φίλον, ἢ ὡδοιπόρησε μέχρι Χαλκίδος χάριν περιπάτου· ὅτι ἄλλοτε πάλιν ἀνῆλθε γιὰ γοῦστο εἰς τὰς ἀπροσίτους χιονοσκεπεῖς κορυφὰς τοῦ Ταϋγέτου· ἢ ὅτι τοῦ ἐκάπνισε μίαν πρωίαν νὰ διέλθῃ νηχόμενος, ὡς δελφίν, τὴν ἀπὸ Φλεβῶν μέχρι Φαλήρου θάλασσαν, καὶ τὰ παρόμοια.
Καὶ ὅμως ὁ ἀνὴρ εἶνε θαυμάσιος ὄχι μόνον ὡς ἀκατάβλητος πεζοπόρος, ἄξιος διεθνοῦς φήμης καὶ στεφανώματος· δὲν εἶνε μόνον ἐξαίσιος κολυμβητής. Ἴσως ἄλλως τε αἱ ἀρεταὶ αὗται ὀφείλονται κυρίως εἰς τὸν σπάνιον ὀργανισμόν του καὶ εἰς τὴν σωματικήν του διασκευήν, ἥτις ἂν συνίσταται καὶ κινῆται ἀπὸ νεῦρα καὶ μῦς καὶ αἷμα μᾶλλον ἢ ἀπὸ χάλυβα καὶ ἀτμόν, περὶ τούτου ἂς ἀποφανθῇ ἡ φυσιολογία, ἡ ὑγιεινὴ, ἡ διαιτητική.
Ὁ Παρασκευαΐδης εἶνε κάτι περισσότερον. Ἐν συνόλῳ σπανία προσωπικότης, ἀξία ἰδιαιτέρας σπουδῆς καὶ μιμήσεως. Εἶνε ὅ,τι εἶνε, ὅ,τι πρέπει νὰ εἶνε, ὅ,τι πιστεύει, ὅ,τι διανοεῖται, ὅ,τι αἰσθάνεται, εἰλικρινὴς πρὸς ἑαυτόν, πρὸς τοὺς ἄλλους, πρὸς τὸν κόσμον ὅλον. Ὁ ἀείμνηστος Κουμουνδοῦρος τὸν ἀπεκάλει σοφὸν φιλόσοφον. Πολὺ ὀρθῶς καὶ χαρακτηριστικώτατα. Διότι ὁ ἀνὴρ πρόκειται ἡμῖν μοναδικὸς τύπος ἀληθοῦς φιλοσόφου, διδάσκοντος οὐχὶ διὰ θεωριῶν καὶ παραγγελμάτων, ἀλλὰ διὰ τοῦ ἰδίου παραδείγματος. Ὁ βίος του ἅπας, μέχρι καὶ τῶν ἀπροςδιορίστων λεπτομερειῶν ἀξίζει ὁλόκληρον φιλοσοφίαν, τὴν ἀλῃθεστέραν ἴσως φιλοσοφίαν τῆς ζωῆς, ἥτις, ἂν διεμορφοῦτο εἰς σύστημα, θὰ ἠδύνατο νὰ ἀπασχολήσῃ τόμους ἀτελευτήτους καὶ νὰ διδάξῃ πολλοὺς μεμψιμοίρους καὶ ἀπαισιοδόξους καὶ πεισιθανάτους σπληνικούς, ποῦ δέον νὰ ἀνεύρωσι τὸν σκοπόν, τὴν ἀξίαν καὶ τὰ ἀληθῆ θέλγητρα τῆς ζωῆς καὶ τοῦ κόσμου.
Ἀναμφιβόλως τοιοῦτον θὰ ὠνειροπόλει τὸν ἄνθρωπον ὁ ἀρχαῖος Ἐπίκτητος, ὅταν ἔγραφε τὸ Ἐγχειρίδιόν του, τὸ κάλλιστον ἐκεῖνο κοινωνικὸν εὐαγγέλιον. Ὁ Πλάτων βεβαίως θὰ τὸν συμπεριελάμβανε σεμνυνόμενος εἰς τὴν πολιτείαν του, καὶ ἐὰν ἔζη ὁ Ζήνων ὁ ἱδρυτὴς τῆς στωϊκῆς φιλοσοφίας, θὰ τὸν ἀνακήρυττεν ἴσως ὡς διδάσκαλόν του. Διότι, ἀμφιβάλλω ἄν ἡ Σχολὴ
