χάριτος ἐλπίς. Ἀλλ’ ὅταν τὸ πεπλανημένον «διὰ ταῦτα» τοῦ δικαστοῦ ἀφαιρεῖ ζωὴν ἀνθρωπίνην, — ἣν μόνον ὁ Θεὸς δίδει —, ἀναβιβάζον τὸν κατηγορούμενον ἐπὶ τῆς λαιμητόμου καὶ ἐγκολάπτον ἀνεξιτήλως τὴν κηλίδα τῆς ἀτιμίας ἐν τῷ οἰκογενειακῷ ὀνόματι.... Ὦ! τότε ἡ φαντασία τοῦ ἀνθρώπου ἀδυνατεῖ νὰ περιγράψῃ τὰ μαρτύρια τοῦ εἰς τὸν θάνατον βαδίζοντος ἀθώου καταδίκου!
Φέρει εἰς φῶς τὴν ἀλήθειαν, τοὐλάχιστον ἐνίοτε, ὁ χρόνος. Τυχηρὰ συμβάντα, οὐχὶ δὲ σπανίως καὶ ἡ ὁμολογία τῶν ἀληθῶν ἐνόχων, — δι’ ἧς ἐπεζητήθη ἡ ἀνακούφισις τῆς βασανιζομένης συνειδήσεως, — ἀπέδειξαν τὴν τελείαν ἀθωότητα ἀνθρώπων καταδικασθέντων εἰς θάνατον!
Θανατικὴ καταδίκη ἀθώου!
Φρικτὸν νὰ φαντασθῇ τις, ὅτι ἡ πολιτεία ἐν ὀνόματι τοῦ νόμου καὶ χάριν τοῦ γενικοῦ συμφέροντος, βοηθουμένη ὑπὸ τῆς στρατιᾶς τῶν λειτουργῶν τῆς ἁγνῆς Θέμιδος, καρατομεῖ ἀθῶον! Ἀτυχῶς ἡ ἱστορία τοῦ ποινικοῦ δικαίου βεβαιοῖ τοιαύτας σπαραρακτικὰς καταδίκας, οἱονεὶ ὡς στίγματα ἀνεξάλειπτα τῆς ἀνθρωπίνης δικαιοσύνης· ἐξ αὐτῶν ἐδημιουργήθη καὶ τὸ μέγιστον τῶν κατὰ τῆς θανατικῆς ποινῆς ἐπιχειρημάτων τῶν ποινικολόγων.
Ζητῶ παρὰ τῶν ἀναγνωστῶν τὴν ἄδειαν νὰ διηγηθῶ συνοπτικῶς την ἱστορίαν ἑνὸς τοιούτου θύματος ἐκ τῆς συγκυρίας δυσμενῶν συμπτώσεων, ὅπερ ὅμως συνέπεσε νὰ γνωρίσω, διότι ὡς ἐκ θαύματος ἐπέζησεν, ἵνα διηγῆται τὰς ἐντυπώσεις τοῦ παραδεδομένου εἰς τὴν διάθεσιν τοῦ δημίου· ναί, ἐπέζησεν ἀφοῦ ηὐτύχησε ν’ ἀνέλθῃ εἰς τὴν λαιμητόμον καὶ νὰ δεθῇ ἐπὶ τῆς νεκρικῆς σανίδος πρὸς.... καρατόμησιν.
Πρωΐαν τινὰ τοῦ ἔτους 185… εὑρέθη ἔν τινι νήσῳ τῶν Κυκλάδων πτῶμα, πλησίον δὲ αὐτοῦ ἡ θανατηφόρος μάχαιρα αἱμοσταγής. Τυχαίως διήρχετο ἐκεῖθεν ὁ Τ* γείτων αὐτοῦ, ὅστις ὀλίγας μὲν ἡμέρας πρὶν συνέπεσε νὰ ἐκφρασθῇ ἔν τινι καφενείῳ δυσμενῶς περὶ τοῦ φονευθέντος, ἐκ περιεργείας δέ, πλησιάσας τὸ πτῶμα καὶ ἀναγνωρίσας τὸν γείτονα του ἄπνουν, λαμβάνει εἰς χεῖρας τὴν μάχαιραν, προσπαθῶν ν’ ἀναγνωρίσῃ, εἰ δυνατόν, ἐξ αὐτῆς τὸν φονέα, ὅτε οἱ ἐκεῖθεν διελθόντες συγγενεῖς τοῦ φονευθέντος συλλαμβάνουν αὐτὸν ὡς ὕποπτον· συνεπείᾳ τῶν ἀνωτέρω ἐνδείξεων παραπέμπεται ὁ Τ* ἐπὶ φόνῳ ἐκ προμελέτης εἰς τὸ Κα-
