ἐδυνήθησαν νὰ τὰ ἀναχαιτίσωσιν ἐπὶ τοῦ χείλους τοῦ έγκληματος. Ἡ Κα Weiss εἶχε τέκνον, καὶ ἐκεῖνος, ὃν ἠθέλησε νὰ φονεύσῃ, δὲν ἦτο μόνον ὁ σύζυγός της, ἦτο τῶν τέκνων της ὁ πατήρ. Ὅτε ἐξετέλει τὸ ἔγκλημά της δὲν ἀνεμνήσθη τῶν δύο τέκνων της, ὧν τὰς λευκὰς κοιτίδας ἐκηλίδου διὰ μεγάλης δηλητηρίου κηλῖδος. Ἐὰν ἦτο ἄτεκνος, θὰ ἐξῆπτεν εὐκολώτερον τὸν οἶκτον τῶν δικαστῶν· ἐπιλαθομένη ὅμως τοῦ ὑπάτου τῶν μητρικῶν καθηκόντων δὲν δικαιοῦται νὰ ἐπικαλεσθῇ ὑπὲρ ἑαυτῆς τὴν τυφλὴν τοῦ πάθους φοράν. Πρὸ τῆς θλιβερᾶς αὐτῆς ἱστορίας, ἥτις διαδραματίζεται ἐν τῷ βάθει πολίχνης Ἀλγερινῆς καὶ ἐν τῇ ἑστίᾳ μικρᾶς οἰκογενείας, ἧς κατὰ κοινωνικὸν οὕτως εἰπεῖν λάθος ἡ Κα Weiss, ἡ ἐξ ἄλλης φυλῆς ὁρμωμένη αὐτὴ γυνή, εἶχε γίνει ἡ μήτηρ, πρὸ τῆς θλιβερὰς αὐτῆς, λέγομεν ἱστορίας, ἀναλογίζεταί τις τὸ ἄπειρον πλῆθος τῶν μητέρων καὶ τῶν συζύγων ἄνευ μὲν ἱστορίας ἀλλ’ ἄνευ καὶ σκανδαλώδους δίκης — τῶν γυναικῶν ἐκείνων, τῶν ἐντελῶς ἀφοσιωμένων εἰς τὰ καθήκοντά των, ἅτινα ἔμαθον νέαι κόραι καὶ ἔκτοτε ἐπετέλεσαν πιστῶς. Βλέπει τις τὰς γυναῖκας αὐτὰς σεμνὰς καὶ ὑπερηφάνους νὰ μεγαλώνωσιν ὑπὸ τὴν μητρικὴν πτέρυγα, ἐλαφρὰν ἐπὶ τοῦ μετώπου των καὶ γλυκεῖαν διὰ τὴν ἀδυναμίαν των· τὰς ἀκολουθοῦμεν μεμνηστευμένας ὑπὸ τὴν λευκὴν νυμφικὴν καλύπτραν, πορευομένας ὑπὸ τὸ κράτος θελκτικῆς ταραχῆς πρὸς τὸν οἶκον, ὑφ’ οὗ τὴν στέγην θὰ διαβιώσωσι μετὰ τοῦ ἐκλεκτοῦ συντρόφου των. Τὰς ἀνευρίσκομεν μητέρας μετ’ οὗ πολύ, πιστὰς εἰς τὸν ὅρκον, ὃν ἡ στοργὴ καθιστᾷ αὐταῖς πολύτιμον καὶ δι’ ὃν τὸ σέβας τοῦ συζύγου των γίνεται ἡ ὑψίστη ἀνταμοιβή· καὶ τέλος τὰς βλέπομεν λευκὰς γραίας μὲ τέκνα τέκνων ἐπαγρυπνούσας μὲ ζηλότυπον ὄμμα ἐπὶ τῆς ὑπολήψεως τῆς οἰκογενείας των. Αἱ γυναῖκες αὐταί, ὧν ὑπάρχει ἐν Ἑλλάδι ὁλόκληρος λεγεὼν διατηροῦσιν ἄσβεστον τὸ πῦρ τῆς πρὸς τὴν οἱκογενειακὴν ἑστίαν λατρείας.
Ἡ Κα Weiss ἐλάτρευε τὸν σύζυγόν της, ἒξ ἔτη δὲ ἀπὸ τοῦ μετ’ ἐκείνου γάμου της καὶ ἀφοῦ ἐγέννησε δύο τέκνα, ἀποπειρᾶται νὰ τὸν φονεύσῃ. Τὸν ἐλάτρευε καὶ ὅμως ἡ συνάντησις νεήλυδος τὴν ἔκαμε νὰ λησμονήσῃ πίστιν, μητρότητα, αἰδῶ. Καὶ ἀνηρπάγη ὡσεὶ δι’ ἀοράτου ἀλλ’ ἰσχυροῦ ἀνέμου ἀπὸ τοῦ οἴκου, ἐν ᾧ διέρρεεν ἥσυχος καὶ σεβαστὴ ἡ ζωή της, ἵνα μετενεχθῇ ἐπὶ τοῦ ἑδωλίου τῆς ἀτιμίας, ἐφ’ οὗ ἐκάθιζε, δικαζομένη, ἐν μέσῳ χωροφυλάκων.
Τὸ φοβερὸν ἔγκλημα, ὅπερ μετὰ θρασύτητος καὶ ὑπομονῆς ἡ
