Ν ἄκρᾳ συγκινήσει καὶ τὴν καρδίαν συντετριμμένος λαμβάνω τὸν κάλαμον ἵνα χαράξω ὀλίγας γραμμὰς ἐπὶ τῷ θανάτῳ καὶ τῇ μνήμῃ ἐξόχου διδασκάλου καὶ προσφιλεστάτου μοι καὶ σεβαστοῦ συναδέλφου. Εἶνε δυσαναπλήρωτον τὸ κενὸν ὅπερ ὁ θάνατος τοῦ Πέτρου Παπαρρηγοπούλου καταλείπει καὶ ἐν τῇ κοινωνίᾳ καὶ ἐν τῇ καθ’ ἡμᾶς νομικῇ ἐπιστήμῃ, ἀπερίγραπτος δὲ καὶ ἄληκτος ἡ ὀδύνη τῶν τιμηθέντων διὰ τῆς φιλίας του καὶ τῶν στερηθέντων αὐτοῦ. Ὁ Π. Παπαρρηγόπουλος ἐγεννήθη ἐν Κωνσταντινουπόλει κατὰ τὰς παραμονὰς τῆς μεγάλης ἐπαναστάσεως τοῦ 1821· ὁ πατήρ του ἀνήκων εἰς τὴν τάξιν τῶν προὐχόντων Ἑλλήνων ἔπεσε θῦμα ἐκ τῶν πρώτων ἅμα τῇ ἐκρήξει αὐτῆς ἀπαγχονισθείς. Ἡ μήτηρ
του κατέφυγεν εἰς Ὀδησσὸν καὶ ἐκεῖ ὁ Πέτρσς Παπαρρηγόπουλος ἐξέμαθε τὰ πρῶτα γράμματα, μετὰ τὴν ἐπανάστασιν δὲ ἦλθεν εἰς Αἴγιναν καὶ ἐν τῷ κεντρικῷ σχολείῳ συνεπλήρωσε τὰς σπουδάς του. Κατὰ τὸ 1831 μετέβη εἰς Γερμανίαν καὶ ἐν τοῖς Πανεπιστημίοις τοῦ Μονάχου καὶ Ἐϊδελβέργης μέχρι τοῦ 1839 ἐσπούδασε τὰ νομικά, ηὐτύχησε δὲ τότε νὰ ἀκούσῃ ἐν ἄλλοις διασήμοις νομοδιδασκάλοις καὶ τὸν Thibaut. Ἐπανακάμψας εἰς τὴν Ἑλλάδα ἐν ἔτει 1839 διωρίσθη δικηγόρος ἐν Ἀθήναις, ἐν ἔτει 1841 ὑφηγητής τοῦ Ῥωμαϊκοῦ Δικαίου ἐν τῷ Ἐθνικῷ Πανεπιστημίω ἅμα δὲ καί πρωτοδίκης. Ἐντὸς τοῦ ἔτους 1841 προήχθη ὡς ἐφέτης ἐν Ναυπλίῳ νεώτατος πρὸ τῆς συμπληρώσεως τοῦ 25 ἔτους τῆς ἡλικίας του, μετετέθη δὲ τὸ ἑπόμενον ἔτος ὡς πρόεδρος τῶν ἐν Σύρῳ Πρωτοδικῶν (διατηρῶν τὸν βαθμὸν τοῦ Ἐφέτου) ἵνα ὑπὸ τὴν διεύθυνσιν αὐτοῦ βελτιωθῇ ἡ κατὰ τὸν νομὸν Κυκλάδων δικαιοσύνη.
Μετὰ τὴν 3 7βρίου 1843 ἐκλήθη εἰς τὴν προεδρείαν τοῦ Πρωτοδικείου τῆς πρωτευούσης παραμείνας ἐν τῇ θέσει ταύτῃ μέχρι
