ἀκόμη πάρα πέρα! Ἡ ἐπιφώνησις αὕτη πολλάκις διαφεύγει τῶν χειλέων μου, ἔστιν ὅτε δ’ ἐν ἄκρᾳ ἀγανακτήσει.
Ἐπανέρχομαι εἰς τὸν στηθόδεσμον, ἀπὸ τοῦ ὁποίου ἀπομακρυνθεὶς ὀλίγου δεῖν ν’ ἀρχίσω τοῦ πολιτισμοῦ τὸν ἀτελείωτον ἑξάψαλμον.
Ἄγνωστον ἂν ἡ Εὔα ἐφόρει στηθόδεσμον· ἀδιστάκτως ὅμως φρονῶ, ὅτι ἡ προμήτωρ τὰ πρῶτα τῆς συκῆς φύλλα, ἅτινα ἀπέκοψεν ἵνα τὴν γυμνότητά της κάλυψη, ἐχρησιμοποίησεν εἰς κατασκευὴν στηθοδέσμου. Αὐτῇ πρώτῃ, βεβαίως, θὰ ἐπῆλθεν ἡ ἰδέα ὅτι ἀτέχνως κατεσκεύασε τὴν γυναῖκα ὁ Πλάστης· ἡ ἰδέα, δ’ αὕτη, κληρονομικῶς ἔκτοτε μεταβιβαζομένη ἐπὶ γενεᾶς εἰς γενεάν, κατέστη ἀναπόσπαστος πλέον ἀπὸ τοῦ γυναικείου νοός.
Κατὰ τὸν γέροντα Ὅμηρον, θέλουσά ποτε ἡ Ἥρα νὰ σαγηνεύσῃ τὸν Δία.
ζώσατο δὲ ζώνην, ἑκατὸν θυσάνοις ἀραρυῖαν·
ἐν δ’ ἄρα ἕρματα ἧκεν ἐϋτρήτοιoι λαβοῖοιν,
τρίγληνα, μορόεντα· χάρις δ’ ἀπελάμπετο πολλή.
(Ἰλιάδ. Ξ. 181 κ. κ.)
Μὴ ἀρκουμένη δὲ τῇ ζώνῃ ταύτῃ μετεκαλέσατο τὴν Ἀφροδίτην καὶ εἶπεν αὐτῇ:
δὸς νῦν μοι φιλότητα καὶ ἵμερον ὧτε σὺ πάντας
δαμνᾷ ἀθανάτους ἠδὲ θνητοὺς ἀνθρώπους.
(Αὐτ. 198 κ. κ.)
Τῆς ποτνίας Ἥρας τὸ αἴτημα πληροῦσα ἡ εὐπειθὴς θυγάτηρ τοῦ ἐριγδούπου Διὸς
ἀπὸ στήθεσφιν ἐλύσατο κεστὸν ἱμάντα,
ποικίλον· ἔνθα δὲ οἱ θελκτήρια πάντα τέτυκτο·
ἔνθ’ ἔνι μὲν φιλότης, ἐν δ’ ἵμερος, ἐν δ’ ὀαριστὺς
πάρφασις, ἥτ’ ἔκλεψε νόον πύκα. περ φρονεόντων.
(Αὐτ, 214 κ. κ.)
