ΠΟΛΛΑΚΙΣ σοῦ ἐξήγησα πῶς εἶναι δυὸ μερίδες,
δυὸ κόμματα διάφορα, δυὸ κράτη, δυὸ πατρίδες,
κι’ ὅταν τὸ ἕνα ἐξ αὐτῶν τὴν ἐξουσίαν τρώγῃ
τὸ ἄλλο κόμμα δυνατὸ ἀρχίζει μοιρολόγι
καὶ κλαίει ἀκατάπαυστα μὲ Γκραββαρίτου λύραν
τὸ μέλλον μας τὸ ἐθνικὸν καὶ τὴν κακήν μας μοῖραν.
Τώρα λοιπὸν ἐννόησες τὸ πρᾶγμα πῶς συμβαίνει…
τοὺς μὲν χορτάτους φυσικῶς μισοῦν οἱ πεινασμένοι,
οἱ δὲ χορτάτοι, Περικλῆ, περιφρονοῦντες τούτους,
πᾶν ἀγαθὸν φαντάζονται καὶ ἀμυθήτους πλούτους,
πᾶς ὁ χορταίνων δηλαδὴ ἀνίερος προδότης,
πᾶς δὲ νηστεύων, κράτιστος καὶ ποῦρος πατριώτης,
πᾶς ὁ χορταίνων, ἀναιδὴς καὶ τῶν θεσμῶν ἀντάρτης,
πᾶς ὁ νηστεύων, εὔσχημος καὶ τῆς πατρίδος μάρτυς,
πᾶς ὁ χορταίνων, ἄθρησκος καὶ λάτρης τῶν εἰδώλων,
κατὰ τοῦ κράτους τοῦ Χριστοῦ ὑφαίνων πάντα δόλον
πᾶς ὁ νηστεύων ἄξιος στεφάνων ἐπιγείων,
τῆς Ἄννας τοῦ Ἰωακείμ, καὶ πάντων τῶν Ἁγίων.
Ὁπόταν δὲ τὰ κόμματα ἰδῇς ν’ ἀλλάξουν τόπον
τότε ἀλλάζει, Περικλῆ, κι’ ἡ θέσις τῶν ἀνθρώπων,
κι’ οἱ Ἐφιάλται γίνονται μεγάλοι πατριῶται,
αὐτοὶ δὲ πάλιν μυσαροὶ κι’ ἀτάσθαλοι προδόται.
Τοιοῦτον τοῦ Συντάγματος τὸ γράμμα καὶ τὸ πνεῦμα…
ἐντεῦθεν ἡ ἀλήθεια, ἐκεῖθεν δὲ τὸ ψεῦμα.
[Ἀθήναι, 1890.]
Γ. Σουρησ
