Καὶ ἠγνόουν οἱ λέγοντες ταῦτα ὅτι ἡ ὑπεράσπισις ἐκείνη ἦτο ἀληθὲς αὐλικὸν tour de force.
Ἀλλ’ αὕτη δὲν ἦτο ἡ μόνη αὐτοῦ ἀρετή. Ἐν τῇ ἐμπιστευτικῇ καὶ ὑπερτέρᾳ θέσει τὴν ὁποίαν κατεῖχε πλησίον τοῦ βασιλέως, πᾶς τις ἐννοεῖ ποία λεπτότης, ποία γνῶσις τῶν ἀνθρώπων καὶ τῶν χαρακτήρων, ποία δεξιότης ἀπῃτεῖτο διὰ νὰ μὴ ἐξεγείρῃ ἐναντίον του τὸ μῖσος ἢ τὸν φθόνον, νὰ μὴ καθιστᾷ τὸ ἀξίωμά του δυςφόρητον εἰς τοὺς κύκλους του, νὰ μὴ παρουσιάζεται ὡς ἐκμεταλλευόμενος τὴν εὔνοιαν τοῦ Ἄνακτος. Ὁ Χατζηπέτρος ὑπῆρξεν ἐν τούτῳ τέλειος τύπος αὐλικοῦ. Διήρχετο μεταξὺ τῶν διαφόρων κοινωνικῶν τάξεων, ὡς ἐπιδέξιος θαμὼν σαλονίου διερχόμενος μεταξὺ τῶν συνεσφιγμένων τάξεων τῶν ἑδωλίων αἰθούσης τινός, χωρὶς νὰ ἐνοχλήσῃ κἀνένα. Εἰς τὸν κόσμον βέβαια ὑπάρχουν μεγαλείτεραι ἀρεταὶ καὶ ἐπισημότεραι ἀνδραγαθίαι, ἀλλ’ ἕκαστος ὅπου ἐκλήθη. Πρέπει δὲ νὰ ὁμολογήσωμεν ὅτι ὁ Χατζηπέτρος ἐκεῖ ὅπου ἐκλήθη ἐπέτυχεν εἴπερ τις καὶ ἄλλος.
Εἰς τὰς ξένας αὐλὰς ἦτο γνωστὸς καὶ ἐξ ἴσου ἀγαπητός, ὡς καὶ ἐν τῇ ἑλληνικῆ. Καὶ ὄχι μόνον εἰς τὰς αὐλάς, ἀλλὰ καὶ πρὸς πάντας, μεθ’ ὧν κατὰ τὰ ἐν Εὐρώπῃ ταξείδιά του ὁ βασιλεὺς ἤρχετο εἰς σχέσιν ἣ συνάφειαν. Οἱ Εὐρωπαῖοι δημοσιογράφοι, καταγοητευμένοι ἐκ τῶν ἀφελῶν καὶ ἐπιχαρίτων τρόπων του, τῆς προσηνείας, τῆς πρὸς αὐτοὺς ὑποχρεωτικότητός του τὸν ἀπεχαιρέτιζον πάντοτε γράφοντες περὶ αὐτοῦ «ὁ λαμπρός, ὁ ἀγαθός, ὁ ἀξιαγάπητος συνταγματάρχης.»
Ὁ βίος του δὲν παρουσιάζει ἐλάττωμα, ἐπιβαλλόμενον εἰς τὴν προσοχὴν διὰ τῆς σπουδαιότητός του. Τοὐναντίον ὅλα τὰ ἀγαστὰ προτερήματα, τὰ ὁποῖα τὸν περιεκόσμουν παρουσιάζονται εἰς τὴν μνήμην καὶ προσδίδωσιν εἰς τὴν φυσιογνωμίαν τοῦ ἀνδρὸς κἄτι τι τὸ ἐξαιρετικῶς συμπαθὲς καὶ ἑλκυστικόν.
Ο Βασιάδης ἐγεννήθη τῆ 30 μαρτίου 1821 ἐν Δελβενακίῳ τῆς Ἠπείρου καὶ παῖς ἔτι μετέβη εἰς Κωνσταντινούπολιν καὶ ἐξεπαιδεύθη ἐν τῇ παρὰ τὸν Βόσπορον τότε Μεγάλῃ τοῦ Γένους Σχολῇ τῆς Ξηροκρήνης (Κουροὺ-Τσεσμὲ) ἔχων διδασκάλους τὸν Νικόλαον Λογάδην καὶ Σαμουὴλ τὸν Μεσημβρίας. Ὁ Βασιάδης διωρίσθη καθηγητὴς τῆς φιλοσοφίας ἐν τῇ ἐκθρε-
