Τὰ πάντα παρεσκευάσθησαν καθὰ αὐτὸς ἀπῄτησε καὶ ἡ δαιμονιζομένη ἤχθη ἐπὶ τῆς ἐξέδρας συνοδευομένη ὑπὸ δύο ἐπισκόπων. Βλέπων τὸ συνηγμένον πλῆθος καὶ τὴν παράταξιν ἠπόρει καὶ διελογίζετο: «Τί ἆρά γε σχεδιάζει ὁ χωριάτης αὐτός; Μήπως θέλει νὰ μὲ ἐκπλήξῃ; ἀλλ’ ἐγὼ εἶδα εἰς τὸν οὐρανὸν καὶ εἰς τὸν ᾍδην θεάματα πολὺ ὑπέρτερα!»
Διὰ τοῦτο ὅταν ἐπλησίασε περίτρομος ὁ Ἰωάννης Ματθαῖος ἀπετάθη πρὸς αὐτὸν ὀργίλος: « — Ἐλπίζεις τοῦ εἶπε, νὰ διαφύγῃς τὴν ἰδικήν μου ὀργὴν καὶ τὴν τοῦ βασιλέως; ἀλλὰ δὲν θὰ τὸ κατορθώσῃς ἄθλιε!» Ὁ Ἰωάννης Ματθαῖος πάλιν τὸν καθικέτευσε νὰ τὸν εὐσπλαγχνισθῇ, ἀλλ’ ὁ δαίμων ἔμενεν ἀνένδοτος. Τότε ἀπηλπισμένος ἐποίησε τὸ συμφωνηθὲν σύνθημα… Βοὴ καταχθόνιος, συμφωνία τρομακτικὴ ὀργάνων θορυβωδῶν ἀντήχησεν εὐθὺς καὶ ὁ θόρυβος ἐφαίνετο προχωρῶν πρὸς τὴν ἐξέδραν.
— Τί τρέχει; τί συμβαίνει; ἠρώτησεν ὁ Ροδερῖγος.
— Τί τρέχει; ἀπήντησεν ὁ χωρικός· δὲν τὸ ἔμαθες; ἡ σύζυγός σου μαθοῦσα ὅτι εὑρίσκεσαι ἐδῶ, ἔρχεται μετὰ μεγάλης πομπῆς νὰ σὲ παραλάβῃ.
Ἐμβρόντητος ὁ δαίμων ἐκ τῆς φοβερᾶς ταύτης ἀγγελίας, χωρὶς νὰ σκεφθῇ, χωρὶς νὰ ἐξετάσῃ διόλου ἂν ἦτο αὕτη λογικὴ καί πιθανή, ὑπὸ τοιούτου κατελήφθη δέους, ὥστε παραχρῆμα ἀπελευθερώσας τὴν βασιλόπαιδα, ἔφυγε κατευθεῖαν εἰς τὸν ᾍδην προτιμῶν νὰ ἐπανέλθῃ πρὸ τῆς τεταγμένης προθεσμίας καὶ νὰ ὑποστῇ ὁσαδήποτε βασανιστήρια παρὰ τὰς νέας δυσαρεσκείας, τὰς πλήξεις καὶ τοὺς κινδύνους τοῦ συζυγικοῦ βίου.
Δὲν ὑποτιμῶ τόσον τὴν νοημοσύνην τῶν ἀναγνωστῶν ὥστε νὰ προσθέσω καὶ τὸ ἐπιμύθιον τοῦ χαριεστάτου μύθου, τὸ ὁποῖον εἶνε αὐτόδηλον. Ἄδηλον εἶνε μόνον ἂν οἱ ἀμείλικτοι τοῦ ᾍδου κριταὶ ἐπείσθησαν ἐκ τῆς ἀκαταμαχήτου μαρτυρίας τοῦ Βελφεγὼρ νὰ μετριάσωσιν τὴν αὐστηρότητα διὰ τοὺς ἀτυχεῖς βροτοὺς τοὺς σχόντας ἐπὶ γῆς τὴν τύχην τοῦ Ροδερίγου. Οἱ διερχόμενοι τὸ τριβολῶδες στάδιον τοῦ συζυγικοῦ βίου μίαν ἡμέραν ἴσως θὰ τὸ μάθωσιν.
- (Ἀθῆναι, Σεπτέμβριος τοῦ 1890)
Χαραλαμποσ Αννινοσ
