Σελίδα:Ημερολόγιο Σκόκου 1891 - 402.jpg

Η σελίδα αυτή έχει ελεγχθεί για πιθανά λάθη.
402

εἰς τοὺς Ἕλληνας ἀναγνώστας, ἀλλὰ πολὺ φοβοῦμαι ὅτι μόνον τὸ ὄνομα εἶνε γνωστὸν καὶ οὐδὲν ἐκ τῶν ἔργων του. Ὥστε ἐπιχειροῦντες ἐνταῦθα, ἀντὶ πάσης ἄλλης συμβολῆς εἰς τὸ ἀγαπητὸν Ἡμερολόγιον τοῦ κ. Σκόκου, βραχεῖαν ἀνάλυσιν ἑνὸς ἐκ τῶν μικροτέρων καὶ δευτερευόντων ἔργων του, τοῦ ὁποίου ὅμως τὴν χάριν καὶ τὴν εὐφυΐαν ἐλπίζομεν ὅτι θὰ ἐκτιμήσωσιν οἱ ἀναγνῶσται, ἴσως παρακινήσωμέν τινας ἐξ αὐτῶν ν’ ἀνατρέξωσι καὶ εἰς τὰ ἄλλα πεφημισμένα ἔργα του εἴτε ἐν πρωτοτύπῳ εἴτε ἐν ταῖς πολυαρίθμοις αὐτῶν μεταφράσεσι καὶ ἐξ αὐτῶν σχηματίσωσιν ἀκριβεστέραν ἰδέαν περὶ τοῦ μεγάλου συγγραφέως.

*

Τὸ ἔργον ἐπιγράφεται: «Διήγησις χαριεστάτη περὶ τοῦ ἀρχιδιαβόλου Βελφεγώρ.» Ἔχει δὲ ὡς ἑξῆς·

Εἰς τὰ παλαιὰ χρονικὰ τῆς Φλωρεντίας ἀναφέρεται ὅτι ὅσιός τις ἀνήρ, σφόδρα εὐλαβὴς καὶ ἐνάρετος καὶ τὰ μέγιστα συντελῶν εἰς τὴν ἐποικοδόμησιν τῶν πιστῶν, ἔμαθε διὰ τῶν ἁγίων αὑτοῦ προσευχῶν καὶ τῶν μετὰ τοῦ οὐρανοῦ σχέσεών του ὅτι αἱ περισσότεραι τῶν κατὰ τὰς ἡμέρας ἐκείνας ἐγκαταλειπουσῶν τὸν πρόσκαιρον βίον ψυχαὶ ἐκολάζοντο ἐν ᾍδου, αἱ πλεῖσται δὲ πάλιν ἐξ αὐτῶν ὅσαι ἦσαν ἀνδρικαί, παρεπονοῦντο ὅτι κατεδικάσθησαν διότι ἐπὶ γῆς εἶχον λάβει σύζυγον. Ὁ Μίνως καὶ ὁ Ραδάμανθος δὲν ἐπίστευον πολὺ τὰ τοιαῦτα παράπονα, ἀλλ’ ἐπειδὴ ταῦτα ἐπολλαπλασιάζοντο ὁσημέραι καὶ εἶχον καταστῆ γενικὰ, οἱ ὑποχθόνιοι κριταὶ ἐθεώρησαν καθῆκόν των ν’ ἀνακοινώσωσι τὸ πρᾶγμα εἰς τὸν Πλούτωνα, ὅστις τὸ ἐθεώρησεν ἄξιον προσοχῆς. Συνεκάλεσε λοιπὸν εἰς σύσκεψιν πάντας τοὺς μεγιστᾶνας τοῦ ᾍδου καὶ ἀπήγγειλε πρὸς τὴν ἐρεβώδη ὁμήγυριν εὔγλωττον προσλαλιάν. Ἀφοῦ ἐξέθηκε τὰ πράγματα, διετύπωσεν ὡς ἑξῆς τὴν ἀμφιβολίαν, ἐν ᾗ διέκειτο ἡ δικαιοσύνη τοῦ Κράτους του: Ἐάν, εἶπε, καὶ μετὰ τὰ παράπονα ταῦτα, ἐξακολουθήσωμεν καταδικάζοντες τοὺς συζύγους, θὰ Θεωρηθῶμεν πολὺ αὐστηροί· ἐὰν πάλιν πεισθῶμεν εἰς αὐτά, θὰ φανῶμεν ἄγαν ἐπιεικεῖς, καὶ τὸ Κράτος τοῦτο πρέπει νὰ διασώσῃ τὴν φήμην του καὶ νὰ ζήσῃ ἄνευ καταισχύνης εἰς τὸ μέλλον, ὅπως καὶ εἰς τὸ παρελθόν.»

Τὸ θέμα ἐφάνη πολὺ σοβαρὸν εἰς τὸ συμβούλιον καὶ διχογνωμία κατ’ ἀρχὰς ἐπεκράτησε περὶ τοῦ πρακτέου. Οἱ μὲν ἀπεφάνθησαν ὅτι ἔπρεπεν οἱ τὰ παράπονα ταῦτα προβάλλοντες νὰ ὑποβάλλωνται εἰς δεινὰ κολαστήρια διὰ νὰ μαρτυρήσωσιν ἂν ἦσαν