Σελίδα:Ημερολόγιο Σκόκου 1891 - 397.jpg

Η σελίδα αυτή έχει ελεγχθεί για πιθανά λάθη.
397

περὶ τούτου στίχων τοῦ Ὀβιδίου οὔτε τῶν γραφῶν τοῦ Βερονέζου καὶ Τιτιανοῦ, ἡ θάλασσα εὐθὺς ἀκύμων ἐγένετο, ἔρωτες δὲ μικρὸν ἐκ τῆς θαλάσσης παραπετώμενοι ᾖδον τὸν ὑμέναιον, αἱ δὲ Νηρηΐδες ἀναδῦσαι παρίππευον ἐπὶ τῶν δελφίνων ἡμίγυμνοι αἱ πολλαί, ἐπὶ πᾶσι δὲ τὴν Ἀφροδίτην δύο Τρίτωνες ἔφερον ἐπὶ κόγχης κατακεκλιμένην καὶ ἄνθη παντοῖα ἐπιπάττουσαι τῇ νύμφῃ.

Εἶναι γνωστόν, ὅτι ὁ μικρὸς ἐκεῖνος ταῦρος ἦν αὐτὸς ὁ Ζεύς. Ἀποβιβάσας εἰς τὰς ἀκτὰς τῆς Κρήτης τὸ εὐάρεστον αὐτοῦ φορτίον ἀνέλαβεν ἀμέσως τὴν ἀληθῆ αὐτοῦ μορφὴν καὶ ἡ Εὐρώπη πρὸ αὐτῆς βλέπουσα, ἀντὶ ταύρου, τοιοῦτον ἄνδρα σφριγῶντα καὶ ραδινὸν ἐνόησε τὸ μυστήριον καὶ αἰδημόνως ταπεινοῦσα τοὺς ὀφθαλμοὺς ἀφέθη συγκεχυμένη καὶ ἔκφρων εἰς τὴν ἀκαταγώνιττον νάρκην τοῦ ἔρωτος τοῦ μεγάλου θεοῦ.

Ὁ ὡραῖος οὗτος μῦθος δύναται νὰ ὑποτεθῇ, ὅτι παρίστησεν ἀλληγορικῶς καὶ τὴν ἐκ τῆς Ἀνατολῆς μεταγωγὴν τοῦ πολιτισμοῦ καὶ τὴν τέως ἀπαίδευτον καὶ ἀγροῖκον ἡμῶν ἤπειρον. Ἀληθῶς δὲν ἦτο δυνατὸν νὰ παρασταθῇ καλλίτερον ὁ πολιτισμὸς ἢ ὑπὸ τὴν μορφὴν καλλιπαρείου καὶ εὐζώνου παρθένου, ἁρπαζομένης ὑπὸ νεανίου εἰς τὸν ὁποῖον ἡ φύσις ἀπένειμε πᾶν δώρημα ψυχῆς καὶ πᾶν χάρισμα σώματος. Εἶνε δὲ ἄλλο ζήτημα ἂν τὸ σύστημα τῆς ἀπαγωγῆς συμβάλλει ἢ συμφωνεῖ πρὸς τὸ πνεῦμα τοῦ πολιτισμοῦ. Εἶναι ὅμως ἄξιον σημειώσεως ὡς ἀλήθεια ἱστορική, ὅτι αἱ κατακτήσεις, ἡ διὰ τῆς βίας δηλαδὴ ἀπόκτησις τῶν ἀγαθῶν, ὑπῆρξαν ἓν τῶν σπουδαιοτέρων μέσων της προόδου τῆς ἀνθρωπότητος.

ΙΙ

Ὁ μῦθος δὲν ὁρίζει ἂν ἡ τρυφερὰ κόρη τῆς Φοινίκης ἡ τὰ λάγνα βλέμματα τοῦ Διὸς ἑλκύσασα, διετήρησε τὴν καλλονὴν αὐτῆς καὶ ἐν τῇ νέᾳ αὐτῆς πατρίδι. Ὁλόκληρος ὅμως ἡ ἱστορία τῆς ἀνθρωπότητος μαρτυρεῖ ὅτι ἡ κόρη ἐκείνη, ἂν θεωρηθῆ ὡς σύμβολον καὶ παράστασις τοῦ πολιτισμοῦ, ἐκαλλωπίσθη καὶ ηὐπρεπίσθη ἐν Ἑλλάδι μὲ τόσην καλλονὴν καὶ τόσα γόητρα ὅσα οὐδὲ πρότερον ἐν τῇ πατρίδι αὐτῆς οὐδ᾽ ἀκολούθως ἐν ἄλλῳ τινὶ τόπῳ ἠδύνατό ποτε ν’ ἀποκτήσῃ.

Τὰ βάρβαρα ὅμως ἔθνη δὲν ἀφῆκαν τὴν καλὴν παρθένον ἐπὶ τῆς ἀξίας αὐτῆς κοιτίδος. Στρόβιλοι βαρβαρικῶν ἐπιδρομῶν πανταχόθεν ἐπιδραμόντες ἀπεδίωξαν αὐτὴν πρὸ αἰώνων, καὶ ἤδη ἐπὶ τῶν χωρῶν τοῦ ἑλληνισμοῦ ἐπικρατεῖ τοιαύτη κατάστασις ὥστε, ἂν εἴχομεν τὴν