ΙΝΕ γνωστὸς ὁ ὡραῖος περὶ ἁρπαγῆς της Εὐρώπης μῦθος. Ὁ δημοκρατικὸς χαρακτὴρ τοῦ ἑλληνικοῦ ἔθνους ἐκδηλωθεὶς ἀμέσως κατὰ τοὺς πρώτους τῆς ἀναπτύξεως αὐτοῦ χρόνους, κατὰ τὴν ἐποχὴν τῆς δημιουργίας τῶν θρησκευτικῶν αὐτοῦ δοξασιῶν, ἐξίσωσε καθόλου σχεδὸν τοὺς θεοὺς πρὸς τὸν ἄνθρωπον. Δὲν εἶναι τοῦ παρόντος νὰ ἐξετάσωμεν τὸ προκύπτον ἐνταῦθα βαρὺ ζήτημα, ἂν ἡ ἐξίσωσις αὕτη, ἡ ὁποία ἀνυψοῖ ὑπό τινα ἔποψιν τὸν ἄνθρωπον, ἐν ᾧ ἀφ᾿ ἑτέρου καταβιβάζει τοὺς θεοὺς, ἀποδεικνύει ἢ μὴ ὑπεροχὴν τοῦ ἀρχαιοτέρου ἑλληνικοῦ πνεύματος ἐν συγκρίσει πρὸς τὸν ἑβραϊκόν, φέρ᾽ εἰπεῖν, λαόν, τὸν συλλαβόντα τὴν ἐκτάκτως ἔκπαγλον καὶ ὑπερφυσικὴν περὶ Θεοῦ ἰδέαν, ἡ ὁποία μεθ’ ὅλην τὴν ἀνωτέραν αὐτῆς σημασίαν εἶναι βέβαιον ὅτι καταλήγει εἰς ἐκμηδένισιν τοῦ ἀνθρώπου. Τὸ ἐνδιαφέρον ἡμᾶς εἶναι, ὅτι ὁ βασιλεὺς θεῶν τε καὶ ἀνθρώπων Ζεὺς εἶχε καρδίαν ἐγκλείουσαν ὅλα τὰ πάθη τῶν κοινῶν καταθνητῶν ἀνθρώπων. Τὰ τρυφερὰ μάλιστα πάθη τοσοῦτον ἰσχυρῶς ἐκόχλαζον εἰς τὰ στήθη του, ὥστε πρὸς θεραπείαν αὐτῶν δὲν ὤκνει νὰ κατέρχηται καὶ εἰς τολμηρὰς μεταμορφώσεις, αἱ ὁποῖαι βεβαίως ἥκιστα ἐτίμων τὴν θεϊκὴν αὐτοῦ μεγαλειότητα,
Τοιουτοτρόπως ἐν ᾧ ἡ καλή της Σιδῶνος παρθένος ἔπαιζέ ποτε παρὰ τὸν αἰγιαλὸν μετὰ τῶν ὁμηλίκων αὐτῆς, δελεασθεῖσα ἐκ τῆς καλλονῆς μικροῦ τινος καὶ χαριέντος ταύρου ἐκάθισεν ἄφροντις ἐπὶ τῶν νώτων αὐτοῦ καὶ ὠθουμένη ὑπὸ ἀγνώστου καὶ ὑπερόχου δυνάμεως ἠνοίχθη εἰς τὸ πέλαγος, μὴ γινώσκουσα μὲν ποῦ πορεύεται, ἐκ τῶν θαυμασίων ὅμως φαινομένων, τὰ ὁποῖα πρὸ αὐτῆς ἔβλεπεν ἐκτυλισσόμενα, προσδοκῶσα βεβαίως εὐαρέστους καὶ γλυκείας ἐκπλήξεις. Διότι κατὰ τὸν γόητα Λουκιανόν, τοῦ ὁποίου ἡ περιγραφή δὲν ὑπολείπεται ἴσως οὔτε τῶν
