γραφικὴ τοῦ ἰατροῦ, εἰς φυσικὸν μέγεθος, ἔργον αὐτοῦ τοῦ ἰδίου, διότι ὁ κ. Κουτούβαλης εἶνε συνάμα καὶ ζωγράφος δόκιμος. Τὸ κάλλος δὲ τῆς αἰθούσης συνεπλήρουν εἰς τὰς τέσσαρας γωνίας αὐτῆς γάστραι ὡραίων καὶ πολυχρώμων ἀνθέων.
— Καθήσατε, παρακαλῶ, Κύριε, εἶπε φιλοφρόνως ὁ ἰατρός. Προδιέθεσα τὰ πάντα κάλλιστα. Ἡ δὲ ἀσθενής μου σᾶς ἀναμένει ἀπὸ ἡμισείας ὥρας καὶ ἐφοβήθη, μὴ δὲν δυνηθῆτε νὰ ἔλθετε.
— Καὶ πῶς ἦτο δυνατόν, ἰατρέ μου, ἀπήντησε μειδιῶν ὁ κ. Ἀναστασιάδης, νὰ λησμονήσωμεν τὸ καθῆκον μας, δηλ. νὰ χάσωμεν τὴν χρυσῆν αὐτὴν εὐκαιρίαν τοιαύτης ἀπολαύσεως δι’ ἣν καὶ τὸ ταξείδιόν του ἠδύνατο ἴσως ν’ ἀναβάλῃ ὁ κ. συνάδελφός σας;
— Πιθανώτατα, κ. βοηθέ μου!… συνεπλήρωσα ἐγὼ μεθ’ ὁμοίου ὕφους.
Μετ’ ὀλίγον ἐλάβομεν τὸν καφὲν καί, πίνοντες αὐτόν, ὡμιλήσαμεν ἐλευθέρως, ἀφοῦ μάλιστα ἐμάθομεν, ὅτι ἡ Ὀθωμανίς μας οὐδεμίαν κᾄν λέξιν Ἑλληνικὴν ἐνόει, μόνον τὴν Τουρκικὴν ὁμιλοῦσα. Εἶτα δὲ εἶπεν ἡμῖν ὁ ἰατρὸς νὰ λάβωμεν τὴν θέσιν μας, διὰ νὰ καλέσῃ τὴν ἀσθενῆ του.
Καὶ ἐγὼ καὶ ὁ βοηθός μου ἐλάβομεν ἀμέσως ἀρκούντως σοβαρὰν στάσιν εἰς τὰς πολτρόνας μας.
Ὁ ἰατρὸς τότε, ἐγερθείς, ἐκάλεσε τὴν Ὀθωμανίδα.
— Γκίρ ἰτσερὶ μπουρντᾶμ Ῥουκὲ χανούμ! ἤτοι: Εἰσέλθετε ἐδῶ μέσα, Ῥουκὲ χανούμ.
— Εἶνε τ’ ὄνομά της «Ῥουκὲ χανούμ,» ἐψιθύρισεν ὁ ἰατρός,
Αἱ Ὀθωμανίδες εἰσῆλθον εὐθὺς εἰς τὴν αἴθουσαν, ὑψηλαὶ καὶ εὐθυτενεῖς τὸ ἀνάστημα, κεκαλυμμέναι καὶ σοβαραὶ καί, ἀφοῦ ἐχαιρέτισαν δι’ ἐλαφρᾶς κλίσεως τῆς κεφαλῆς, ἐκάθησαν περὶ τὴν μεγάλην τράπεζαν. Εἶτα εἶπον τινὰ μετὰ τοῦ ἰατροῦ καὶ ἀφῄρεσαν πὰ γιασμάκιά των, λέγουσαι.
— Τσὸκ σιντζάκ! (Πολλὴ ζέστη!)
Ἡ πρώτη ἀποκαλύψαπα τὸ πρόσωπον ἦν παρῆλιξ, ὡσεὶ 50 ἐτῶν, εὐτραφής, κακόμορφος καί πως ἀγριωπή. Ἔρριψεν ἡμῖν ἐταστικὸν τὸ βαθὺ βλέμμα της καὶ συνήνωσε μετ’ ἤθους
