τοιοῦτος δὲν ὑπῆρξα ποτέ, ἐκτὸς τοὐλάχιστον τῆς ὥρας ἐκείνης τοῦ πειράματος! Ἁπλοῦς, ἐκ τύχης ἀγαθῆς καὶ ξένος τῶν ἰατρικῶν Ἐλευσινίων, θεατής, θὰ σᾶς περιγράψω τὰς ἐντυπώσεις μου, ὅσας δυνηθῶ καὶ ὅπως.
Τῇ ἐπαύριον, κατὰ τὴν ὁρισθεῖσαν ὥραν ἐπέβην μετὰ τοῦ κ. Ἀναστασιάδου ἁμάξης, ἥτις, διελθοῦσα τινὰς πλακοστρώτους καὶ λιθοστρώτους ὀδούς, — τοιαῦται δὲ εἶνε ὅλαι σχεδὸν αἱ ὁδοὶ τῆς μεγάλης ἐκείνης πόλεως —, ἔστη πρὸ τῆς μεγαλοπρεποῦς οἰκίας τοῦ κ. Κουτούβαλη.
Εἰσήλθομεν. Ὁ οἰκοδεσπότης ὑπεδέξατο ἡμᾶς φιλοφρόνως ἀπὸ τῆς εἰσόδου, ἡμεῖς δὲ ἐν πάσῃ σοβαρότητι, ἀπαραιτήτῳ διὰ τὴν ὥραν ἐκείνην, διηυθύνθημεν εἰς τὴν αἴθουσαν, ὅπου ὁ φίλος ἰατρὸς ἐδέχετο τοὺς ἀσθενεῖς του.
Δύο βήματα ἔξωθεν εἴδομεν ἐν παρακειμένῳ δωματίῳ ἐπὶ ἀνακλίντρου καθημένας δύο γυναῖκας, Ὀθωμανίδας, ὡς ἐδήλου ἡ ἐνδυμασία των, καὶ κεκαλλυμμένα ἐχούσας τὰ πρόσωπα, ὁλόκληρα σχεδόν, διὰ τοῦ περιλαλήτου γιασμακίου, ὅπερ, ὡς ἰδέα, εἶνε ἀνάλογον εἶδος κεστοῦ τῆς Ἀφροδίτης, παρέχον μυστηριῶδες θέλγητρον εἰς τὰς φερούσας αὐτὸ Ὀθωμανίδας. Τὸ γιασμάκι ἀποκρύπτει τὸ πρόσωπον, πλὴν τῶν ὀφθαλμῶν, οἵτινες ἐκεῖθεν ἐκσφενδονίζουσι τορπίλας, ἀφίνει δὲ τὸν θεατὴν νὰ ὑποθέτῃ κάλλη καὶ χάριτας καὶ νὰ διαπλάττῃ διὰ τῆς φαντασίας του περικαλλεῖς μορφὰς ἀγγελομόρφων Οὐρὶ ὑπὸ τὴν μάγον ἐκείνην καλύπτραν. Ἐν τούτοις εἰς τὰς λεγομένας Ὀθωμανίδας τῆς Κωνσταντινουπόλεως ἡ καλύπτρα αὐτὴ εἶνε λεπτοτάτη καὶ διαφανής, ὁσάκις μάλιστα ἡ φέρουσα αὐτὴν δὲν ἔχῃ ἀνάγκην νὰ φαντάζωνται μόνον τὰ ἐξαίσια κάλλη της.
Ἡ αἴθουσα ἦτο περίκομψος καὶ ἀνταξία τοῦ φιλοκάλου ἐπιστήμονος καὶ ποιητοῦ. Ἐκόσμουν αὐτὴν δύο ἀνάκλιντρα, πολτρόναι, καθίσματα, μεγάλη ὠοειδὴς τράπεζα ἐν τῷ μέσῳ, δύο ἄλλαι μικραὶ εἰς τὰ πλάγια, παραπετάσματα καὶ ἄλλα μικρὰ ἔπιπλα, κεκοσμημένα ὅλα δι’ ὡραίων καὶ ποικίλων ὑφασμάτων, σκεύη καὶ καλλιτεχνήματα διάφορα καὶ κομψότατον μικρὸν ἀναβρυτήριον, διαχύνον δρόσον καὶ τέρψιν, εὐγνώμων ἀνάμνησις πασᾶ τινος θεραπευθέντος ὑπὸ τοῦ κ. Κουτούβαλη ἀπὸ κινδυνώδους νόσου. Τοὺς τοίχους ἐκάλλυνον πολλαὶ φωτογραφίαι καὶ καλλιτεχνικαὶ εἰκόνες καὶ μία τοιαύτη ἐλαιο-
