θέραν διέξοδον εἰς τὴν κακεντρέχειαν τοῦ ἑνὸς καὶ τοῦ ἄλλου. Δὲν δικαιολογῶ τὴν γυναῖκά μου, ἡ ὁποία ἔσφαλε πολύ, ἀλλ’ ὀφείλω νὰ ὁμολογήσω, ὅτι ἦτον ἡ δυστυχής φουσκωμένη ἀπὸ τὰς ὕβρεις ποῦ τῆς ἐπεσώρευσαν. Πιστεύσατέ με, κύριε, ὅτι μετενόησε καὶ κλαίει ἤδη ἀπαρηγόρητα διὰ τὴν παραφοράν της.
Κατόπιν τούτων ἐσχημάτισα τὴν πεποίθησιν ὅτι ἡ μπερλίνα εἶναι μὲν διασκεδαστικὸν παιγνίδιον, ἀλλὰ πολὺ ἐπικίνδυνον. Εἶναι ἀληθὲς ὅτι δὲν ἔχει πάντοτε τοιαῦτα λυπηρὰ ἀποτελέσματα, ὡς τὰ τῆς ἑσπερινῆς ἐκείνης συναναστροφῆς, ἀλλὰ συχνάκις προξενεῖ δυσαρεσκείας κατ’ ἐκείνων, οἵτινες ἀπροκαλύπτως ἐκφράζονται περὶ τῶν ἐλαττωμάτων τοῦ πλησίον. Πολλάκις τὰ λεγόμενα ὑπὸ τὸν τύπον τῆς ἀστειότητος, εἴτε ἀληθῆ εἶναι εἴτε ψευδῆ, εἴτε ὑπερβολικά, κοινολογούμενα εἰς ἐπήκοον πάντων, δάκνουσι μέχρις αἵματος, καὶ προξενοῦσι θλίψιν, ἐκεῖ ἴσα ἴσα ὅπου μετέβη κανείς πρὸς μόνον τὸν σκοπὸν νὰ διασκεδάσῃ. Διὰ τοῦτο νομίζω, ὅτι τὸ παιγνίδιον τοῦτο δύναται νὰ παίζηται μόνον ἐν στενοτάτῳ οἰκογενεακῷ κύκλῳ, ὅπου δυσκόλως δύναται νὰ χωρήσῃ παρεξήγησις, καὶ μεταξὺ προσώπων ἀπηλλαγμένων κακεντρεχείας, ἢ τοὐλάχιστον συναισθανομένων ὅτι πολὺ ἄσχημον εἶναι νὰ ἐκδηλώνωσιν αὐτὴν ἐνώπιον ὅλων.
- Πάτραι μηνὶ Αὐγούστῳ 1890
Δ. Φ.
Απ’ τῆς στοργῆς των τὴν Ἐδὲμ ἔλειπ’ ἕν’ ἀγγελοῦδι
νὰ χύνῃ λάλημα γλυκὸ, ζωή, χαρά, τραγοῦδι·
κι’ ἄνοιξες σὺ ἀπὸ ψηλὰ τὰ κάτασπρα φτερά σου
κ’ ἐπέταξες ’ς τὸν κόρφο τους νὰ χτίσῃς τὴ φωληά σου.
Καὶ τωρ’ ἀξέγνοιαστο, φαιδρό, ἀρχίνα τὸ σκοπό σου,
Γιατὶ ἡ εὐτυχίαι τους εἶν’ ὁ παράδεισός σου.
(Ἀθῆναι, 10 Αὐγούστου 1890)
Κων. Φ. Σκοκος
