ΣΠΕΡΑΝ τινὰ τῶν ἀπόκρεω, πρὸ πενταετίας περίπου, ἤμην προσκεκλημένος παρὰ φιλικῇ οἰκογενείᾳ, ἥτις ἐπ’ εὐκαιρίᾳ τῆς τρελλῆς αὐτῆς ἐποχῆς εἶχε διοργανώσει ἑσπερινὴν συναναστροφὴν. Δὲν ἐπρόκειτο περὶ χοροῦ μεγάλου, ἐκ τῶν πομπωδῶν ἐκείνων ἐν οἷς διάφορα ἀνόμοια πρὸς ἄλληλα στοιχεῖα προσκαλοῦνται ὑπὸ τοῦ οἰκοδεσπότου ἵνα διασκεδάσωσι καθ’ ὅλους τοὺς κανόνας τῆς ἐθιμοταξίας, μὲ ἐπιτετηδευμένους τρόπους καὶ μὲ δεδικαιολογημένην τινὰ ἐπιφύλαξιν πρὸς ἀποφυγὴν πάσης παρεκτροπῆς, ἀλλὰ περὶ ἑσπερίδος στενοῦ συγγενικοῦ καί φιλικοῦ κύκλου, ἄνευ πολλῶν ἀξιώσεων, μεταξὺ γνωστῶν ὡς ἐπὶ τὸ πλεῖστον προσώπων τῆς αὐτῆς τάξεως, συνερχομένων πάντων ἵνα διασκεδάσωσι πραγματικῶς, ἄνευ τοῦ φοβεροῦ κλοιοῦ τῆς ἐθιμοτυπίας, μὲ ὕφος ἀπέριττον καὶ μὲ ἀντοιχτοκαρδιὰ ἀπαραίτητον πρὸς πλήρη ἐπιτυχίαν τῶν τοιούτου εἴδους διασκεδάσεων. Ὅταν ἀφίχθην εὗρον τὴν μεγάλην αἴθουσαν τῆς οἰκίας σχεδὸν πλήρη, διότι τὸ πλεῖστον μέρος τῶν προσκεκλημένων εἶχον ἀφιχθῆ.
Ἐκ πρώτης ὄψεως ἐσχημάτισα τὴν ἰδέαν ὅτι εὑρισκόμην ἐν μέσῳ καλλίστης συναθροίσεως, παρ’ ᾗ θὰ ἠδυνάμην νὰ διέλθω λίαν εὐχαρίστως τὴν ἑσπέραν μου. Πολλὰ πρόσωπα εὐϋπόληπτα, ἀξιοπρεπῆ καὶ εὐχαρίστου συναναστροφῆς ἦσαν ἐκεῖ, ὡς καὶ πλεῖσται ὅσαι εὐειδεῖς δεσποινίδες καὶ κυρίαι. Πάντες δὲ ἐφαίνοντο διακαιόμενοι ὑπὸ τοῦ αὐτοῦ μὲ ἐμὲ πόθου νὰ διέλθωσιν ἐν ἄκρᾳ εὐθυμία τὴν ἑσπέραν. Εἰς τὰς κυρίας ὁ πόθος οὗτος ἐξεδηλοῦτο ζωηρὸς εἰς τὰ πρόσωπά των τὰ πάντοτε μειδιῶντα, τὰς ζωηρὰς κινήσεις καὶ τήν φιλοπαίγμονα συμπεριφοράν.
