ἀκόμ’ ἀχνίζει, σοῦ ζητᾷ ἐκδίκησι, πατέρα…
…ἐψὲς τὸ βράδυ ἦταν ἐδῶ… τὸν εἶδα ’ς τ’ ὄνειρό μου…
βαμμένο εἶχε τὸ σάβανο……………………………
…………………………μὤδειχνε τὴ πληγή του…
— Ἡγούμενε, τί στέκεσαι;… βγάλ’ ἔξω τὸ λῃστή του!
… δὲν βλέπεις τοῦ Θεοῦ τὴν θεία δικαιοσύνη;
αἰχμάλωτο ’ς τὸν ἔστειλε, σ’ ἐσὲ τὸν παραδίνει…
ἐν τούτοις ἡ μακροθυμία ἐκείνου δὲν διασείεται πλέον, καὶ ἀφοῦ
Χριστὸς καὶ δήμιος τὴ ζωὴ τ’ ἁμαρτωλοῦ ζητοῦνε,
τὴν ’κέρδισ’ ὁ Χριστός!
πνίγει δ’ ὑστάτην φορὰν τὸν ἀδελφικὸν πόνον καὶ ἀποπλανᾷ τὰ ὄργανα τῆς ἐξουσίας τραπέντα ἤδη πρὸς τὴν ἀντίθετον διεύθυνσιν, καὶ σώζει οὕτω τὸν φονέα διὰ ψεύδους, τὸ ὁποῖον πρῶτον ἤδη ἐξῆλθεν ἐκ τῶν ἁγνῶν καὶ ἀμιάντων χειλέων του. Καὶ τὸ ψεῦμα ἐκεῖνο τὸ οὐράνιον, τὸ πλῆρες μεγαλείου, εἰς τὸ ὁποῖον ἔγκειται ἶσα-ἶσα αὐτὴ ἡ ἀποθέωσις τοῦ Ἁγίου, ἰδοὺ διὰ τίνων ἐξαισίων ἀληθῶς στίχων ἐξαγνίζει καὶ αὐτὸς ὁ ποιητὴς διὰ τοῦ φωτὸς τῆς τέχνης:
…ἐψεύτηκε πρώτη φορά! τὴν παρθενιά του χάνει
κι’ ἁγιάζει ὁ ἀναμάρτητος, τὴν ὥρα ποῦ ἁμαρτάνει!
Ὁ Ἐσταυρωμένος τ’ ἄκουσε· ’ς τὸ θεῖο ἐκεῖνο ψέμμα
χαμογελοῦν τὰ χείλη του· στρέφει γλυκὸ τὸ βλέμμα·
ὁ ἄγγελος ποῦ στέκεται ὀπίσω του κρυμμένος,
τὴν ὥρα ἐκείνη ἀπ’ τὸ Θεὸ ἐπίτηδες σταλμένος
εὐθὺς τὸ ψέμμα ἀγκάλιασε, τὸ πῆρε ’ς τὰ φτερά του·
τὸ φέρνει ’ς τὸν παράδεισο, ἐκεῖ ’ς τὴν κατοικιά του.
Ἡ Πίστις, ἡ Συγχώρησις ἀδέλφι τ’ ὀνομάζουν
καὶ μὲ τὰ δάκρυα πὤχυσε γιιὰ κεῖνον ἑτοιμάζουν
μαργάριταροκέντητο, περήφανο ἕνα στέμμα,
ποῦ λάμπει ὡς ἄστρο φωτεινὸ ’ς τὴ μέση του — ΤΟ ΨΕΜΜΑ!
Τὸ πέμπτον καὶ τελευταῖον μέρος ἐπιγράφεται Τὸ Ὄνειρο. Δι’ αὐτοῦ ὁ ποιητὴς συπληροῖ ἀληθῶς τὸ ὡραῖόν του καλλιτέχνημα καὶ τίθησιν ἐπ’ αὐτοῦ τὸ ἀπαραίτητον ὑπὸ τῆς τέχνης ἠθικὸν κορύφωμα διά τε τοῦ ἐξαγνισμοῦ τοῦ μετανοοῦντος φονέως, καὶ διὰ τῆς ἐν τῷ ὀνείρῳ αὐτοῦ τούτου προφητευομένης ἁποθεώσεως τοῦ Ἡγουμένου. Καὶ οὕτως ἐπέρχεται τὸ μέγα ἠθικὸν
