τῆς χριστιανικῆς ἐξ ἄλλου μακροθυμίας ἐπιτασσούσης τὴν συγγνώμην, ὅλην ἐκείνην τὴν ἐσωτερικὴν ἐκραγεῖσαν θύελλαν ὑπὸ τὰ σπαραχθέντα στήθη τοῦ Ἁγίου, εἰκονίζει ἀμιμήτως ὁ ποιητὴς εἰς τὸ ἀμέσως ἑπόμενον μέρος τὸ ἐπιγραφόμενον: τὸ Φάντασμα.
Ἐν αὐτῷ παρίσταται ὁ Ἡγούμενος μόνος ἐν τῇ φρίκῃ τῆς νυκτὸς καὶ τῶν ἐλέγχων τῆς συνειδήσεως, παλαίων καθ’ ἑαυτοῦ, ἰλιγγιῶν νὰ καταδώσῃ τὸν στυγερόν του ξένον, ἄλλα καὶ τρέμων συγχρόνως μὴ παρίδῃ ἀνεκδίκητον τὸ αἷμα τοῦ ἀδελφοῦ, ὃν ἡ ἐξηγριωμένη φαντασία ἀναπλάττει ἤδη ἐνώπιόν του αἱμοσταγῆ καὶ βοῶντα ἐκδίκησιν. Καὶ τελεῖται ἤδη κατὰ τὰς ἐπισήμους αὐτὰς στιγμὰς ἐν τῷ προςώπῳ τοῦ Ἡγουμένου ἡ πάλη τοῦ οὐρανίου χαρακτῆρος πρὸς τὴν ἀδυναμίαν τῆς ἀνθρωπίνης καρδίας, καὶ ἀμφιρρέπει περὶ τοῦ πρακτέου, καὶ κλονίζεται καὶ κυμαίνεται μεταξὺ δύο ἀκαταγωνίστων ἐν ἑαυτῷ αἰσθημάτων, τῆς ἐκδικήσεως καὶ τῆς συγγνώμης.
Εἶν’ ἐκεῖ μέσα!… τάχα ποιός;… ποῖον ἔχω ’ς τὸ κελλί μου;
μονολογεῖ ἐν ἐξάλλῳ ψυχικῇ παραισθησίᾳ ὁ Ἡγούμενος,
ποιὸς εἶνε; ποῖον ἐδέχθηκα ’ς τὴ στέγη μου ἀποκάτου;
τί μοὖπε;… ὁ λόγος του γιατὶ σπαράζει τὴν ψυχή μου;
ἄχ! εἶν’ ἀλήθεια τ’ ἀδελφοῦ πῶς κρύβω τὸ φονηά του;
— Ναί· τὸ φονηά του ἐδέχθηκες,
τῷ κραυγάζει τὸ κατεσπαραγμένον ἐνώπιόν του φάντασμα τοῦ ἀδελφοῦ ἡ ἰδία του τοὐτέστι συνείδησις, καθ’ ἧς ἐξακολουθεῖ νὰ παλαίῃ,
«τὸν εἶδα ’ς τὸ πλευρό σου,
κ’ ἐσὺ τὸν ἐσυχώρεσες… τὸν κρύβεις… τὸν ξενίζεις!
τὸ ματωμένο χέρι του ἔσφιξε τὸ δικό σου!…»
Καὶ ἀπολογεῖται πρὸς ἑαυτὸν ὁ Ἅγιος, προςπαθῶν νὰ ἐξιλεώσῃ τὸ φάντασμα:
— Σκιά, σὲ ξέρω. ἀγαπητὴ καὶ παραπονεμένη.
Συχὼρα με, συχώρα τον!… ἰδὲς μέσ’ ’ς τὴν καρδιά μου.
Τὸ χέρι ποῦ σ’ ἐσπάραξε, τὴν ἔχει σπαραγμένη,
ἂν τὸ φονηά σου ἐδέχθηκα, ξενίζω τὸ φονηά μου!
Καὶ ἐν τῷ συσκοτισμῷ ἐκείνῳ τοῦ πνεύματος καὶ τῆς ψυχῆς του νικᾶται πρὸς στιγμὴν ὁ ὑπερφυὴς καὶ ἰσόθεος χαρακτὴρ τοῦ Ἁγίου, καὶ κατακυριεύει αὐτοῦ τὸ ἀδελφικὸν αἴσθημα:
Ἐνίκησε τό φάντασμα· χαμογελᾷ ’μπροστά του…
