βάθει τῆς ἀνθρωπίνης καρδίας, νομίζεις ὅτι οἱ στίχοι του ἀντηχοῦσιν εἰς τὰ μύχια τοῦ στήθους σου καὶ εἰςπνέεις ὅλον τὸ ἄρωμά των, ἁγνὸν καὶ αἰθέριον.
Ἐν ἀρχῇ τοῦ ποιήματος ὁ ποιητής περιγράφει την Μονὴν τῆς Ἀναφωνητρίας, ἣν παρομοιάζει πρὸς
ξέσκεπο μνῆμα ποῦ ἡ ζωὴ θάφτεται νὰ πλαγιάσῃ
προσμένοντας τὸν θάνατο νἀλθῇ νὰ τὸ σκεπάσῃ,
καὶ ἔνθα, φεύγων τὴν τύρβην τῶν ἐγκοσμίων ὁ Ἅγιος ἀποσύρεται ἐν τῇ γαλήνῃ καὶ τῇ σιγῇ ἵνα ἀφιερώσῃ τὰς ὑπολοίπους ἡμέρας εἰς προςευχὴν καὶ κατάνυξιν θείαν. Διὰ στίχων δὲ μαλακῶν, ὡς ἀπὸ βελούδου, μελῳδικῶν ὡς τὸ μινύρισμα βρυοσκεποῦς ῥυακίου, γαληνίων ὡς ἡ συνείδησις τοῦ ἥρωός του, περιγράφει τήν ἁγνότητα καὶ τὴν γαλήνην τῆς μοναστικῆς ζωῆς τοῦ Ἡγουμένου, οὗ τὸ ὑπερκόσμιον καὶ θεοειδὲς τοῦ χαρακτῆρος εἰκονίζει διὰ τῆς ἑξῆς ἀπαραμίλλου εἰκόνος;
’Σ τὸ διάβα του τὰ λούλουδα ἁγνοῦν, μοσχοβολοῦνε,
τὦνα μὲ τ’ ἄλλο σμίγουνε, γλυκὰ κρυφομιλοῦνε·
ὅπου πατήσῃ, ὅπου διαβῇ βγαίνει χλωρὸ χορτάρι
κι’ ἐμπρός του γέρνουν τὴν κορφὴ ὁ πεῦκος, τὸ θυμάρι.
κι’ οἱ βάτοι ἀπομακρύνονται μὲ μιᾶς ’ς τὸ πέρασμά του.....
Ἀλλὰ τὴν ὑπεράνθρωπον ψυχὴν καὶ τὴν οὐρανίαν ἁγνότητα τοῦ Ἡγουμένου, κλίνοντος γόνυ πρὸ τῆς εἰκόνος τῆς Παναγίας, παριστᾶ διὰ τῶν ἑξῆς ἐξαισίων στίχων, δι’ ὧν νομίζεις ὅτι ἡ ψυχή του προςευχομένη συγκοινωνεῖ ἀληθῶς μετὰ τοῦ οὐρανοῦ καὶ τῶν ἀγγέλων του:
λόγα γλυκὰ κι’ ἀπόκρυφα εἰς τὴν Παρθένα λέει,
κι’ ἐνῶ μιλεῖ……………………………………………………
’ς τὰ λόγια του τὸ ’κόνισμα, ἀστράφτει, ζωντανεύει,
ἡ Παναγιὰ τρεμάμενο τὸ βλέφαρο ἀναδεύει,
τὸ θεῖο της βλέμμα στρέφεται, τριγύρω φωσφορίζει,
τὸ ῥίχνει ’ς τὸν Καλόγερο, τὴν ὄψιν του φωτίζει,
τὰ χείλη της σαλεύουνε καὶ τοῦ χαμογελοῦνε,
θαρρεῖς ὁπῶς τοῦ κρένουνε, πῶς τοῦ κρυφομιλοῦνε…
Εἰπέ μοι, διὰ τίνος ἆρά γε ἄλλης ὑψηλοτέρας καὶ μεγαλοπρεπεστέρας εἰκόνος ἠδύνατο νὰ ἐνσωματωθῇ ἡ θεία ἔννοια τῆς πρὸς
