Σελίδα:Ημερολόγιο Σκόκου 1891 - 338.jpg

338

---

μησιν τῆς ἐν Κωνσταντινουπόλει ἑλληνικῆς κοινωνίας ἧς ἐγένετο οὕτως ἔγκριτον καὶ περιφανὲς μέλος. Ὡς δικηγόρος, συνενῶν ἀρίστην ἐπιστημονικὴν μόρφωσιν καὶ ἀκεραιότητα χαρακτῆρος μυθώδη, κατέκτησεν ἐπίζηλον φήμην, ὡς πολίτης δὲ ἐν ταῖς κοινωνικαῖς αὑτοῦ συναλλαγαῖς καὶ ὡς ἕλλην διαφλεγόμενος ὑπὸ ἀσβέστου πατριωτικοῦ πυρὸς ὑπῆρξεν ὑπόδειγμα σπάνιον. Ἡ αὐτόθι ἑλληνική κοινότης διεπιστεύθη πολλάκις τὴν διεξαγωγὴν ὑψίστων ἐθνικῶν κοινωνικῶν συμφερόντων τὰ ὁποῖα ἐπροστάτευε μετ’ αὐταπαρνήσεως ἀληθοῦς. Διετέλεσε πρόεδρος τῆς Ἀδελφότητος Ξηροκρήνης, Ἀντιπρόεδρος τοῦ Ἑλληνικοῦ Φιλολογικοῦ Συλλόγου, ταμίας τῆς Ἐκπαιδευτικῆς καὶ Φιλανθρωπικῆς Ἀδελφότητος, ἀντιπρόεδρος τοῦ Θρακικοῦ Συλλόγου, καὶ ἐν γένει ὑπῆρξεν ἡ ψυχὴ καὶ ὸ νοῦς πάντων σχεδὸν τῶν ἐκπαιδευτικῶν καὶ φιλανθρωπικῶν σωματείων, ὑφ’ οἱανδήποτε ἰδιότητα καὶ ἂν συμμετέσχεν αὐτῶν, ἐργαζόμενος μετὰ παροιμιώδους ζήλου, ἀκούραστος καὶ ἐνθουσιῶν ἀείποτε, ὑπὲρ πάσης εὐγενοῦς ἰδέας, ὑπὲρ ἧς δὲν ἔπαυε διαχέων σπανίους θησαυροὺς πνεύματος καὶ καρδίας. Ὅλος ὁ βίος αὐτοῦ ἐπὶ τριάκοντα συνεχῆ ἔτη, καθ’ ἃ ἐτίμησε τὸ ἑλληνικὸν ὄνομα ἐν τῇ μητροπόλει τῆς Ἀνατολῆς, συνοψίζεται εἰς τοὺς τρεῖς τούτους ὅρους: καθῆκον, αἴσθημα, ἐργασία. Δὲν ὑπῆρχεν ἰδέα πατριωτική, ἥτις δὲν ἀντήχει εἰς τὴν μεγάλην αὐτοῦ καρδίαν, καὶ ἀγὼν εὐγενὴς μὴ εὑρίσκων πρωταθλητὴν ὑπέρφρονα τὸν ἀείμνηστον Γεωργαντόπουλον. Ὅλος ὁ βίος αὐτοῦ προςηνέχθη ὁλοκαύτωμα εἰς τὸν βωμὸν τῆς ἑπιστήμης, τῆς φιλανθρωπίας, τῆς πατρίδος. Καὶ αὐτὸς ἀκόμη ὁ θάνατός του, ὅσον σπαρακτικὸς καὶ τραγικὸς καὶ ἂν ἀπέβη, μαρτυρεῖ καὶ συγκεφαλαιοῖ ὅλην τὴν ἱστορίαν τῆς ζωῆς του. Ἀπέθανεν ὡς ἔζησε. Μαχόμενος ἐν τῷ πεδίῳ, ὡς εἰπεῖν, τῆς ἐπιστήμης καὶ τῆς ἐθνικῆς ἐργασίας. Ὁ θάνατος τὸν εὗρεν, ὡςεὶ ἐξ ἐνέδρας, κατὰ τὴν ἀποφράδα ἐκείνην ἡμέραν τῆς 26 Μαρτίου τοῦ 1889, καθ’ ἣν ἀκριβῶς στιγμὴν ἀγορεύων ἀπὸ τῆς προεδρικῆς ἔδρας τοῦ ἐν Κωνσταντινουπόλει Ἑλληνικοῦ Φιλολογικοῦ Συλλόγου, ἐνώπιον πολυπληθοῦς ὁμηγύρεως, ἐκ τοῦ ἄνθους τῆς ἑλληνικῆς κοινωνίας ἀποτελουμένης καὶ ἐνωτιζομένης τῶν ὑψηλῶν αὐτοῦ διδαγμάτων, διερμήνευεν μίαν μεγάλην ἱστορικὴν ἀλήθειαν λέγων ὅτι «ὑπὲρ τοῦ παγκοσμίου πολιτισμοῦ τῆς ἀνθρωπότητος δύο ὑψηλαὶ ἰδέαι συνηντήθησαν καὶ συνηδελφώθησαν ἐν τῇ γῇ τῆς Ἰουδαίας, ἡ ἑλληνικὴ γλῶσσα καὶ ὁ Χριστός…» Καὶ δὲν ἐπρόφθασε νὰ συμπληρώσῃ τὴν φράσιν ταύτην ὁ εὔγλωτος πανηγυρικὸς ρήτωρ τῆς χαρμοσύνου ἐκείνης ἡμέρας, ὅτε αἴφνης κατέπεσεν ἐπὶ τῆς ἔδρας νεκρός, βληθεὶς ὑπὸ