Ὁποῖαι στιγμαὶ σιγκινήσεων, γοητείας, μέθης εὐδαιμονίας!
Καὶ εἶχε φιλοτεχνήσει ἡ δεσποινὶς Μπερουκίδου μετὰ τοιαύτης αἰσθητικῆς χάριτος καὶ λεπτολογίας τὴν θαυμασίαν κόμην
της, τὸ ἀντικείμενον δηλαδὴ τῆς λατρείας τοῦ κυρίου γραμματέως, ὥςτε τὴν φορὰν αὐτὴν ὁ θρίαμβός της καὶ πάλιν θὰ ἦτο βέβαιος καὶ ἐξησφαλισμένος!
Ὅταν εἶδεν εἰςελθόντα τὸν ἀξιέραστον θαυμαστὴν ἐζήτησε νὰ ἐγερθῇ καὶ τὸν δεξιωθῇ μετὰ τῆς συνήθους γλυκύτητος καὶ φιλοφροσύνης.
Ἀλλὰ ἐνῷ ἀνεκινήθη τείνουσα πρὸς αὐτὸν φιλομειδῶς τὴν χεῖρα, αἴφνης ᾐσθάνθη ὅτι δύναμίς τις μυστηριώδης τὴν εἵλκυε πρὸς τὰ ὄπισθεν, καὶ ὅτι συμπαρέσυρε παραδόξως πρὸς ἑαυτὴν καὶ τὴν ἕδραν ὁλόκληρον.
Καὶ πρὶν ἢ προφθάσῃ καὶ ἐννοήσῃ τί συνέβαινεν οἴμοι! αἴφνης ἡ ὡραία ἐκείνη καλλιτεχνικὴ κόμη ἀπέπτη μετέωρος εἰς τὸ κενόν, ἐνῶ ὁ κύριος ἔρρηξε σπαρακτικὴν κραυγὴν καταπλήξεως καὶ ὑπεχώρησεν ἔντρομος, καθ’ ἣν ἀκριβῶς στιγμὴν ἔσωθεν ἐκ τοῦ ἄλλου δωματίου ἠκούοντο οἱ ὀξεῖς καγχασμοὶ καὶ τὰ ποδοκροτήματα τοῦ ἀνηλεοῦς Τάκη....
- (Ἀθήνησι, μηνὶ Αὐγούστῳ, 1890)
Σατανασ
Ενταῦθα ἀναπαύεσαι τὸ ὕστατον μοιραίως!
Ἤδη ἐπλήρωσες καὶ σὺ ἓν ἐπὶ τέλους… χρέος!
(Ἐν Πειραιεῖ, 1890)
Γωγοσ
