ΛΥΓΝΗ φεγγαροπρόσωπη τῆς γειτονιᾶς καμάρι,
Ζαφείρια εἶνε τὰ μάτια σου, ἀτίμητο ζευγάρι.
Εἶνε τὰ δυό σου μάγουλα τριαντάφυλλο τ’ ἀπρίλη
Κ’ εἶνε κοράλλι διαλεκτὸ τὰ κόκκινά σου χείλη·
Τὰ ξέπλεκα σου τὰ μαλλιὰ ποτάμι χρυσωμένο
Ποῦ τὤχουν, φῶς μου, οἱ ζέφυροι ’ςταὶς πλάταις σου χυμένο
Τὰ δόντια σου τὰ ὁλόπυκνα κλωνιὰ μαργαριτάρι,
Τὰ δυό σου γαϊτανόφρυδα τοῦ χρυσαφιοῦ λυγάρι,
’Στοὺς δρόμους μέσα σὰν περνᾷς ’ψηλό μου κυπαρίσσι
Ἔχεις μιὰ χάρι ποῦ μπορεῖ νεκροὺς νὰ περιορίσῃ
Κι’ ὅπου κι’ ἄν πᾷς κι’ ὅπου σταθῇς χύνεις μαγεία μεγάλη,
Ἔχεις μιὰ χάρι ἀλλοιώτικη ποῦ δὲν τὴν ἔχει ἄλλη.
Σ’ εἶδα, ναί, σ’ εἶδα νὰ περνᾷς πολλαὶς φοραὶς σιμά μου,
Χωρὶς νὰ θέλω ἀπόκρυφα γοργοκτυπᾷ ἡ καρδιά μου
Σ’ εἶδα καὶ μέσ’ ’ς τὴν ἐκκλησιὰ χρυσό μου περιστέρι
Κι’ εἶπα χαρὰ ’ςτὸ σπῆτι ἐκειὸ πὤχει παρόμοια ἀστέρι!
Οὔτε δικηά, οὔτε γνώριμη οὔτ’ ἄλλο τι σὲ ἔχω,
Μὰ ὄθε μοῦ ποῦν πῶς εἶσαι σὺ χωρὶς νὰ ξέρω, τρέχω.
Τὸ ὄνειρό μου ἦτο πικρὸ καὶ τὸ θυμοῦμ’ ἀκόμα
Εἶδα πῶς σ’ ἐκατέβαζαν, ἀγάπη μου ’ς τὸ χῶμα
Κ’ εἶχες τὰ χέρια σου σταυρὸ τὰ μάτια σου κλεισμένα
Τὰ δυό σου ροδομάγουλα, ἀχνὰ κιτρινισμένα
Κ’ ἐγὼ ’ς τὰ κρύα χείλη σου ποθοῦσα νὰ σιμώσω
Τὰ χείλη μου καὶ τὸ στερνὸ φιλὶ σ’ ἐσὲ νὰ δώσω.
Καὶ τόσο μνέσκει ζωντανὸ τὸ ὄνειρο μπροστά μου
Ποῦ σὰν σὲ βλέπω εἰς τὴ ζωή κυλοῦν τὰ δάκρυά μου.
Καὶ κλαίω γιὰ ’κείνη π’ ἔχασα ’ς τὸν ὕπνο πεθαμένη
Ὅπως πικρὰ θρηνῶ γιὰ σὲ «τὸ πῶς, ζωὴ σοῦ μένει.»
Ζάκυνθος
Δ. Ι. Μαργαρησ
