ἢ ἐπιτηδειοτέρου. Κηρύσσεται ὡς δόγμα ὑπερτάτης κοινωνιολογικῆς σοφίας ὅτι οἱ ἧττον ἰσχυροί, πρέπει ν’ ἀφίνωνται ἐλεύθεροι ὅπως ἀπογυμνοῦνται, ἐξαχρειοῦνται ἢ αὐτοκτονῶσι.
Δουλεία ὑπὸ τὸ ὄνομα ἐλευθερία! Ἀλλὰ προβαίνουν τὰ φῶτα, ἡ ἀθλιότης δὲ κορυφοῦται, βαίνουσα παραλλήλως μὲ τὴν πρόοδον. Ἡ ἰσχὺς τῶν πραγμάτων φέρει βαθμηδὸν πλήρη ἐπανάστασιν τῶν οἰκονομικῶν σχέσεων. Καὶ θὰ ἐπήρχετο ταχύτερον ἡ ἐπανάστασις αὕτη, ἀποσοβουμένων πολλῶν ἐν τῷ μεταξὺ συμφορῶν, ἐὰν ἕκαστος ἐκ τῶν ἐνόντων ὑπεβοήθει εἴτε διὰ λόγων εἴτε δι’ ἔργων τὴν ἰσχὺν τῶν πραγμάτων.
Μετὰ τὴν ἐπανάστασιν τῶν οἰκονομικῶν σχέσεων, δὲν θὰ εἶναι πλέον ὁ πλοῦτος γέρας τοῦ ἐπιτηδείου. Ὁ ἐπιτήδειος μόνον ἐν τῷ σκότει εἶναι ἱκανὸς νὰ ἐργάζηται. Ἐν τῷ φωτὶ εἶναι μηδέν. Τὸ ἀνατέλλον φῶς τῆς ἀληθείας θὰ φυγαδεύσῃ τὴν σατανικὴν δρᾶσιν του. Ὁ πλοῦτος ὅστις θὰ εἶναι γέρας παντὸς διὰ τῆς ἐργασίας του συμβάλλοντος εἰς τὴν ὑγιείαν τῆς κοινωνίας, θὰ εἶναι ὄργανον καθολικῆς εὐδαιμονίας καὶ κοινωνικῆς προόδου, ἐνῷ σήμερον εἶναι ὄργανον εὐδαιμονίας καὶ προόδου μιᾶς μόνον τάξεως ἀνρθώπων. Οἱ Παρισινοὶ ἐπιδεικνύουν εἰς τὸν κόσμον τὰ ἀγαθὰ τῆς προόδου ὁλοὲν ἐπὶ τοῦ πεδίου τοῦ Ἄρεως. Ἀλλὰ τὰ ἀγαθὰ ταῦτα ἐνῷ εἶναι προϊόντα τῆς ἐργασίας τῶν πολλῶν, ἀποτελοῦν ὄργανα εὐδαιμονίας καὶ προόδου μόνον τῶν ὀλίγων. Ἡ κοινὴ συνείδησις δὲν κατενόησεν εἰσέτι τί ἐστὶ Δικαιοσύνη. Ὁ κόσμος εἶναι ἔμπλεως πλούτου καὶ μεστὸς δυνάμεως πρὸς παραγωγὴν ἔτι πλείονος, — χιλιοπλασίου. Καὶ ὅμως εἰς τὰ ἐννέα δέκατα τῆς κοινωνίας, τὰ παραγαγόντα τὸν πλοῦτον, ἀπαγορεύεται ἡ χρῆσις αὐτοῦ, καὶ ἐπιτρέπεται μόνον εἰς ὀλίγους οἵτινες δὲν παρήγαγον ἀλλ’ ἁπλῶς ἀπέκτησαν αὐτόν.
Ἡ ἐξήγησις τοῦ μηχανισμοῦ δι’ οὗ οἱ ὀλίγοι οὗτοι ἀπέκτησαν τὸν πλοῦτον, χωρὶς νὰ τὸν παραγάγωσι, θὰ καθίστα τὴν διατριβήν μου, ἐπίπονον μᾶλλον ἀνάγνωσμα, διὰ τὸ ἀνὰ χεῖρας Ἡμερολόγιον τοῦ φίλου μου κ. Σκόκου, ἀλλ’ ἀρκεῖ νὰ σημειώσω ὅτι τὸν ἀπέκτησαν δολίως. Πράγματι, ἄλλως ἢ δολίως δὲν δύναται ν’ ἀποκτήσῃ τις πλοῦτον ὃν δὲν παρήγαγεν. Οἱ ὀλίγοι οὗτοι ἀποτελοῦν τάξιν, τὴν τάξιν τῶν λεγομένων πλουσίων, ἥτις ἐνεστάλλαξεν εἰς τὰς ψυχὰς τῶν προσφάτων γενεῶν τὴν ψευδῆ πεποίθησιν ὅτι μεταξὺ δύο συμβαλλομένων, οἷον ἀγοραστοῦ καὶ πωλητοῦ, ὑπάρχει πάντοτε ἀπόλυτος ἐλευθερία βουλήσεως, προστατευομένη ὑπὸ τοῦ νόμου. Ἐδῶ εἶναι ἡ ἀπάτη. Πωλῶ τὴν ἐργασίαν μου ἀντὶ ἕξ, μολονότι ἀξίζει δέκα. Ὁ ἀγοραστὴς ὑποκριτικώτατα λέγει ὅτι οὐδεὶς μὲ
