φορον, τοῦ ἔρριπτεν ἔξαφνα ἐμπρός του, δωρεὰν μάλιστα, χωρὶς νὰ πληρώσῃ λεπτὸν, καὶ τοῦ ὁποίου ἐστερεῖτο πρὸ ἀμνημονεύτων χρόνων διότι κακαί τινες γλῶσσαι διϊσχυρίζοντο ὅτι
καὶ αὐτὸς εἶχε προπωλήσει ἄλλοτε τὴν καρδίαν του εἰς τὸν Διάβολον,
Ἀλλὰ φαντασθῆτε ἐπιπλέον τὴν ἔκπληξίν του ὅταν παρατηρήσας καλλίτερον, ἀνεγνώρισεν ὅτι ἡ καρδία ἦτο ἡ πρώην ἰδική του ἀπαράλλακτος, ἀναλλοίωτος, μὲ ὅλα τὰ συστατικὰ καὶ τὰς ἰδιότητάς της. Τοῦ ἐφαίνετο ὅτι ἦτο μῦθος καὶ ὄχι πραγματικότης.
— Αἵ, ἀναμφιβόλως ὃ Διάβολος τὴν ἐβαρύνθη πλέον καὶ μοῦ τὴν στέλλει, ἐψιθύρισε.
Καὶ ῥίψας περίφοβα βλέμματα μή τοι ὑπῆρχε πέριξ βλέμμα τι ἀνθρώπινον καὶ φωραθῇ, τὴν ἔχωσεν ὑπὸ τὸ ἀριστερὸν μέρος τῆς ῥεδιγκότας του, τὴν ὁποίαν ἐκόμβωσε σφιγκτὰ καὶ ἐξηκολούθησε τὴν πορείαν του γαῦρος καὶ ὑπεροπτικός, ὅτι δῆθεν, νά, τώρα, εἶχε καὶ αὐτὸς τάχα… ὡς ἄνθρωπος… μίαν καρδίαν!
Δὲν ἠμπορῶ νὰ σᾶς πληροφορήσω, χρυσαῖ μου ἀναγνώστριαι
, τί ἐχρειάζετο ἡ ἐν εἴδει καρδίας ἀκατέργαστος ἐκείνη μάζα εἰς τὸν νέον κάτοχον, οὔτε ἂν τὴν ἐξύμνησαν τὴν ἑπομένην τὰ πρωϊνὰ φύλλα τῶν ἐφημερίδων.
Ὅ,τι ὅμως μαντεύετε βεβαίως εἶνε ὅτι ὁ λαθρόχειρ κτήτωρ τῆς καρδίας ἐκείνης ἔκαμε τὸν λογαριασμὸν χωρὶς τὸν ξενοδόχον.
Ἐλησμόνησεν ὅτι πρὸ πολλοῦ τὴν ἐχρεώστει εἰς τὸν Διάβολον, καὶ ὅτι εἰς μάτην τοῦ τὴν ἐζήτει ὁ χωλὸς ἐπαίτης,
