καὶ ὑποκάτωθεν τῆς κλίνης σας αὐτῆς ἀκόμη. Ἂς εἶνε. Αὐτὸ δὲν σᾶς ἐνδιαφέρει καὶ πολὺ-πολύ.
Ἐν τούτοις ὁ Διάβολος αὐτὸς, Κυρίαι μου. δὲν ἠξεύρω πῶς, διενοήθη κἄποτε νὰ ἔλθῃ ἐδῶ εἰς τὰς Ἀθήνας μας ἐπίτηδες διὰ νὰ προμηθευθῇ ὅσας καρδίας ἀδεσπότους, primo occupanti, ἢ διαθεσίμους πρὸς πώλησιν ἤθελεν εὕρει εἰς χαμηλὰς καὶ συμφερούσας τιμάς. Ἴσως εἶχε μάθει ὅτι εἰς τὰ ἰδιαίτερα συρτάρια σας περισσεύουν πάντοτε ἀρκεταὶ τοιαῦται, λαφυραγωγημέναι ἀπὸ τοὺς πρῴην κατόχους των, τοὐτέστιν ἀπὸ τοὺς μέχρι τάφου λάτρεις σας.
Μίαν νύκτα λοιπὸν ἐπεσκέφθη τὸ ἄστυ, ἐμάζευσεν ὅσας ἠδυνήθη, ἄλλας ἐξ ἀγορᾶς, ἄλλας λόγῳ ἐνεχύρου, μὲ τὸ δικαίωμα τῆς ἐξωνήσεως, ἐννοεῖται — τὰς ἐμέτρησε μίαν πρὸς μίαν, τὰς κατέγραψεν εἰς τὸ μυστικόν του κατάστιχον, τὰς ἐστοίβαξεν εἰς τὸν κόφινόν του καὶ ἄρας ἐπ’ ὤμων τὸ πολύτιμον φορτίον ἐπανήρχετο ταχὺς εἰς τὰ σκοτεινὰ βασίλεια τῆς κολάσεως.
Ἀλλά… — ὑπάρχει, βλέπετε, καὶ ἐδῶ ἓν ἀπαραίτητον ἀλλά, ἄνευ τοῦ ὁποίου τὰ πάντα θὰ ἐτελείωναν κατ’ εὐχὴν πρὶν τελειώσῃ εἰςέτι ἡ διήγησίς μας — ἀλλὰ καθ’ ὁδὸν ὅμως τῷ παρέπεσε μία κατὰ γῆς, ἡ ὁποία.... κατόπιν θὰ ἰδῆτε τί ἀπέγεινεν.
Δὲν εἶχεν ἀκόμη παρακάμψει τὴν ὁδὸν Σταδίου, ὅτε αἴφνης ἐκ τοῦ ἄλλου ἄκρου κατήρχετο τρικλίζων καὶ παραπαίων
ὁ τρελλὸς καὶ φιλοπαίγμων υἱὸς τῆς Ἀφροδίτης, ὁ Ἔρως, ὡςεὶ ἀστυνομικὸς κλητήρ, ἐπιστρέφων τίς oἶδε ἀπὸ ποῖον τρικούβερτο γλέντι, ἢ μεταβαίνων, νύχτα-μεσάνυχτα ὡς οἱ λωποδύται, εἰς καμμίαν συνέντευξιν.
Ἀλλ’ ἐνῷ ἐβάδιζεν ἀπρόςεκτος ὡς πάντοτε, αἴφνης προςκρούει κατὰ σκληροῦ τινος ἀντικειμένου καὶ ἐξαπλώνεται φαρδὺς-πλατὺς ἐπὶ τοῦ ἐδάφους.
