θησαν τὴν νύκτα, καὶ διὰ τὸ ὁποῖον τὰ ἐστόλισεν ἡ φιλοπαίγμων αὖρα μετὰ τῆς δρόσου τῆς νυκτὸς συνεργασθεῖσα;
Ανθω. Κλαίω διὰ τὸ μικρὸν τοῦτο, τὸ ὁποῖον μοῦ ἐδάγκασεν ὁ Κέρβερος, κύριε.
Ηροστρατοσ. Ὦ καλλονὴ ἀγνοοῦσα ἑαυτήν, σὺ εἶσαι τὸ ἄκρον ἄωτον τοῦ γνωστοῦ ἐπὶ τοῦ κόσμου κάλλους, Ἀθωότης παρθένου νεαρᾶς, σαγηνεύουσα ἐν ἀγνοίᾳ σου τὰς καρδίας, εὐτυχὴς διὰ τοῦτο, δικαίως δύνασαι νὰ ἀπαιτήσῃς ὡς ἰδικούς σου πάντας τοὺς παλμοὺς τῶν καρδιῶν, οὓς ἡ θέα σου τονίζει. Εἶσαι ῥόδον ὑπὸ μορφὴν ἀνθρωπίνην, ὡραία μου κόρη, μὲ μόνην τὴν διαφορὰν ὅτι διαμένεις ἐπὶ τῆς γῆς τελειότερον χρόνον, ἄγγελε τοῦ οὐρανοῦ, μόνη ἀξία ἀνταμοιβὴ παντὸς ὅ,τι ὁ ἄνθρωπος ἔχει ἢ ἀποκτᾷ ἐν ἑαυτῷ ὑψηλὸν καὶ μέγα. Ὤ! ἐὰν ἦσο μυριάκις ὡραιοτέρα καὶ ἐγνώριζες τοῦτο, δὲν ἤθελε λάμπει εἰς τὸ οὐράνιον βλέμμα σου αὐτὸ ἡ ἄρρητος αἴγλη ἥτις τὴν στιγμὴν ταύτην μοῖ ὁμιλεῖ τὴν γλῶσσαν τοῦ ἔαρος καὶ τῶν ἀνθέων. Ἀλλ’ ἀγνοεῖς τὴν καλλονήν σου, καὶ τοῦτο εἶνε ὅ,τι ὁ δυστυχὴς θνητὸς δύναται νὰ ἔχῃ ἐπὶ τῆς γῆς του, τὸν μᾶλλον παρήγορον ἀστέρα [εἰσελθὼν ὁ Μεγακλὴς κρύπτεται ὄπισθεν βράχου μετὰ τῆς εἰκόνος του.]
Ανθω. Σύ, κύριε, ὅστις εἶσαι τόσον καλός, μολονότι λέγεις πράγματα τὰ ὁποῖα δὲν ἐννοῶ, ἰάτρευσέ μου, παρακαλῶ αὐτὸ τὸ μικρόν.
Ηροστρατοσ. Τὸ χόρτον αὐτὸ τὸ ὁποῖον πατεῖ ὁ ὡραῖός σου ποῦς, καλὴ παρθένε, θὰ σοῦ ἰατρεύσῃ τὸ μικρὸν σου ἐπιτιθέμενον εἰς τὴν πληγὴν αὐτὴν τὴν ὁποίαν φθονῶ.
Ανθω. Καὶ διατί τήν φθονεῖς; Πρέπει νὰ τὸ κοπανίσω;
Ηροστρατοσ. Ναί, καὶ τὸ ὄνομά σου;
Ανθω. Μὲ λέγουν Ἀνθώ! Σὲ πῶς σὲ λέγουν;
Ηροστρατοσ. Ἀνθὼ, καλεῖσαι; Οὐδὲν ἄλλο ὄνομα θὰ μοὶ ἤρεσκε, τὸ πιστεύεις, ὡραία μου χάρις; Ἐπερίμενον αὐτὸ τὸ ὄνομα. Φυλάττεις λοιπὸν, Θεέ μου, καὶ δι’ ἡμᾶς τὰ ἀποπεπλανημένα πτηνὰ, φυλάττεις μίαν ὄασιν ἐν τῷ μέσῳ τῆς αὐχμηρᾶς ἐρήμου ταύτης ἣν καλοῦσιν Οἰκουμένην! Εὐλογητὸν νὰ ᾖνε τὸ ὄνομά σου! Ἀνθώ, ὀνομάζομαι Ἡρόστρατος ἐγώ!
Ανθω. Τὸ ὄνομά σου εἶνε ὡραῖον καθὼς σύ, κύριε.
Ηροστρατοσ. Ὤ ἔκστασις! ἔκστασις! Τροφὴ τοῦ παραδείσου ἐξαγιάζουσα τὸν ἐγωϊσμὸν καίτοι πλήρης τοιούτου. Ἄφες με εἰς τοὺς πόδας σου. Σὺ ὁ θεόπεμπτος ἄγγελος, παράτεινε τὰς στιγμὰς ταύτας τῆς Ἐδέμ, ἵνα ἐξελεγχθῇ ψευδόμενον ὅ τι λέγουσι περὶ τῆς βραχύτητος τῆς εὐδαιμονίας! Ἀνθώ, ἄκουσον· ὁρμᾷ ἡ λέξις πρὸς τὰ χείλη μου. Εἶμαι μόνος ἐν τῷ κόσμῳ· εἶμαι νο-
