θεοῦ ἐπὶ τὴν παγερὰν τῶν θνητῶν καὶ μόρσιμον ταύτην ἀτμόσφαιραν! Ἐλθὲ μετὰ τῶν ὀνείρων σου ἐκείνων ἐν οἷς τοσάκις μ’ ἐβαυκάλισας, καὶ ἐφ’ ὧν, οἴμοι! τοσάκις ἀνηγέρθην μειδιῶν ἐκ θείας ἡδονῆς κόσμου ἄλλου, ἴσως ἀκτινοβολῶν εἰς ὀφθαλμὸν δυνάμενον τὸ θνητὸν νὰ διατρυπήσῃ τοῦ ἀθανάτου περικάλυμμα, καὶ ὅμοιος πρὸς τὴν πρώτην ἡλιακὴν ἀκτῖνα, μὴ ἔτι θίξασαν τῆν γῆν, τὴν μυσαρὰν πραγματικότητα. Τὸ βλέμμα σου, ἐξ οὗ ἀρύομαι ζωήν, ἐγὼ ὁ ἐν τῇ ἀγόνῳ ταύτῃ καὶ ἐρήμῳ γωνίᾳ τοῦ χάους ἐξόριστος, τὸ βλέμμα σου καὶ πάλιν δάνεισόν μοι, καὶ ἐλθὲ νὰ ζητήσωμεν ῥόδον τι ἐκ τῶν καχεκτικῶν καὶ πτωχῶν τῆς νήσου ταύτης τοῦ κόσμου, ἣν καλοῦσι γῆν, ὅπως ἀναμνησθῶμεν ὁμοῦ, ὁμοῦ πάντοτε, τὰ ἄνθη τὰ λαλοῦντα καὶ ἐρώμενα τῆς ἀληθοῦς ἡμῶν πατρίδος:
Μεγακλησ. Ἄ! τοὺς κατηραμένους χρωματοπώλας! Καλὴν ἡμέραν, Ἡρόστρατε… Νεκροθάπται τοῦ Ἀμλέτου ἀπαράλλακτοι! Δὲν φροντίζουσιν ἐὰν εἷς ζωγράφος θέτῃ ὅλην τὴν ψυχήν του, ὅλον τὸν κόσμον εἰς ἓν πρῶτον ἐρωτικὸν βλέμμα. Οἱ ἄνθρωποι αὐτοὶ εἶναι πλασμένοι ἐκ χρωμάτων μεταλλικῶν ἢ φυτικῶν. Πωλοῦσι χρώματα, οὐδὲν ἄλλο. Ἀδιάφορον ἂν τὰ χρώματά των στερῶνται ἐν οἱῳδήποτε μίγματι αὐτῶν τῆς οὐρανίας ἐκείνης γλυκύτητος ἣν ὠνειροπόλησεν εἷς Ῥαφαηλ ἢ Βανδύκ, καὶ πρὸ τῆς ὁποίας, Ἡρόστρατε, θὰ ἐγονυπέτεις ὡς ἐνώπιον μικρογραφήματος τοῦ οὐρανοῦ. Φαντάσθητι ἀσέβειαν! Ἠγόρασα ὀλίγον κόκκινον χρῶμα τὸ ὁποῖον ἐν συγχρωτίσει χρησιμεύει κατά τι πρὸς ἔνδειξιν πάθους ἐν τῷ πρώτῳ ἐρωτικῷ βλέμματι, ὅπερ ἀπὸ τεσσάρων ἤδη μηνῶν ὀνειροπολῶ ὡραῖον μέλαν διὰ τὰς βλεφαρίδας τῆς νεάνιδος μου, βλεφαρίδας μακράς, ἐκτοξευούσας περιπάθειαν… Τίποτε, τίποτε δὲν ἠμπορῶ νὰ κατορθώσω! Συνέτριψα ἐννέα γραφίδας. Τὸ βλέμμα τῆς νεάνιδος δὲν μὲ εὐχαριστεῖ. Εἶναι βλέμμα ἐρωτικόν, ἀλλὰ δὲν εἶναι πρῶτον ἐρωτικὸν βλέμμα… Τὰ χρώματα πταίουσιν, εἶμαι βέβαιος, πταίει ἡ γραφίς, πταίει…
Ηροστρατοσ Ἡ φαντασία σου πρὸ πάντων, φίλε Μεγάκλεις, Εἶδες ποτε ἐρωτικὸν βλέμμα;
Μεγακλησ. Ὄχι.
Ηροστρατοσ Οὐδ’ ἐγώ· καὶ ὅμως, ἐὰν διὰ λόγων τὸ εἰκόνιζες, μοὶ φαίνεται ὅτι ἤθελες τὸ ἰδεῖ ὡς ἐν πρωτοτύπῳ. Ὥ! εἶναι ἀναντίρρητον ὅτι αὐτὴν τὴν φορὰν ἡ φαντασία σου πταίει.
